تفسیر هدایت جلد 8

از آن پروا داشته باشيم، چه ابتلا و آزمون به قومى بدون قوم ديگر اختصاص ندارد و همه در معرض آزمون قرار مى‏گيرند.

[32] «فَأَرْسَلْنا فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ أَ فَلا تَتَّقُونَ- و از خودشان به ميانشان پيامبرى فرستاديم كه: خداى يكتا را بپرستيد، شما را خدايى جز او نيست. آيا پروا نمى‏كنيد؟» بار ديگر تأكيد مى‏كنيم: دعوت انبيا مجرّد يا ناقص نبوده است، بلكه دعوتى داراى دو جهت و صورت بوده: اول: ساقط كردن گردنكشان و طاغوتها، و دوم: بر پا داشتن حكم خدا، زيرا ولايت اولياء او، و جواب قوم آنها دليل بر همين است ...

[33] «وَ قالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِهِ- گروهى از مهمتران قومش گفتند ...»

اشرافى كه سلطه و چيرگيشان بر مردم مورد تهديد قرار گرفته بود، آنهايى كه قرآن آنها را «الملأ- مهتران» مى‏نامد، آنها بودند كه پيش از ديگران به مخالفت با پيامبران پرداختند، و چرا به مخالفت مى‏پرداختند؟ قرآن مى‏گويد:

«الَّذِينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِلِقاءِ الْآخِرَةِ وَ أَتْرَفْناهُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا- آنان كه كفر ورزيدند و ديدار آخرت را دروغ شمردند و در اين دنيا به ايشان عيش و نعمت داده بوديم ...»

پس سببها سه چيز است:

1- كفر آنان، و پرده افكندشان ميان خويشتن و حقيقت.

2- تكذيبشان نسبت به آخرت.

3- شاد خوارى و عيش و عشرتشان در زندگى دنيا، و سرمستى و غرورشان از نعمتها. آنجا كه شادخواريشان بدين دعوت مورد تهديد قرار گرفت، زيرا بر پايه ظلم و ربودن مال ديگران و بهره كشى بنا شده بودند و رسالتها با تمام اين امور مبارزه مى‏كنند.

(گفتند) «ما هذا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يَأْكُلُ مِمَّا تَأْكُلُونَ مِنْهُ وَ يَشْرَبُ مِمَّا تَشْرَبُونَ- اين مرد انسانى است همانند شما، از آنچه مى‏خوريد مى‏خورد و از آنچه