تفسیر هدایت جلد 8

بشر عادتا، پيشينيان صالح خود را تقدير مى‏كند و حافظه خود را از داستانهاى پرهيزگاران و مصلحان و در پيشاپيش آنان پيامبران انباشته مى‏سازد، ولى- در عين حال- نسبت به پيامبرى كه آيات الهى را آورده است كفر مى‏ورزد، و صحّت رسالت او را به زير پرسش مى‏گيرد، در حالى كه رسالت او همانا تكميل رسالتهاى پيشين است.

[69] «أَمْ لَمْ يَعْرِفُوا رَسُولَهُمْ فَهُمْ لَهُ مُنْكِرُونَ- يا آن كه پيامبرشان را نشناخته‏اند كه انكارش مى‏كنند؟» هرگز ... پس مردم پيامبر خدا را به راستگويى و امانت و اخلاص مى‏شناختند، و مى‏دانستند رسالتى كه او براى ايشان آورده است همان چيزى است كه عقل آنان نيز ايشان را بدان فرا مى‏خواند، و خداوندى كه قرآن را از آسمان فرو مى‏فرستد عقلى در درون انسان آفريده است كه آن را تصديق كند و باور دارد، پس انسان مى‏داند آنچه قرآن آورده است حق است، و همچنين هر كسى مى‏تواند با اندكى تعقّل و خرد ورزى به پيامبر خدا راه ببرد، و دريابد آن كس كه او را اندرز مى‏دهد آيا پيامبر خداست يا مبلّغ شيطان؟ ولى به شرط آن كه از زندان شهوتهايى كه او را در خود غرقه ساخته بيرون آيد، و تنها در آن هنگام است كه حقايق را به روشنى و وضوح خواهد ديد.

[70] «أَمْ يَقُولُونَ بِهِ جِنَّةٌ- يا مى‏گويند كه او ديوانه است؟ ...»

آيا اين سخن گفته شخصى ديوانه است كه حاوى سرچشمه‏هاى حكمت، و خزاين معرفت و شناخت، و برنامه‏هاى زندگى است تا آنجا كه خردمندان از دريافت كنه آنها عاجز و ناتوانند؟

و آيا ديوانه مى‏تواند كارى را كه پيامبر اكرم در تنظيم زندگى و سپس رهبرى اجتماع به بهترين صورت انجام داد، عملى سازد؟

«بَلْ جاءَهُمْ بِالْحَقِّ وَ أَكْثَرُهُمْ لِلْحَقِّ كارِهُونَ- نه، پيامبرشان با دين حق بر آنها مبعوث شد، ولى بيشترشان حق را نمى‏پسندند.»

هرگز ... آنها حق را نمى‏پسندند و از اين رو در آن مجادله مى‏كنند و