تفسیر هدایت جلد 8

وجود عذابى كه خداوند آنها را بدان گرفتار ساخته مى‏بينى كه به پروردگار خود تسليم نمى‏شوند و به درگاه او لابه و زارى نمى‏كنند، تا آن كه عذابى سخت بر آنها فرود آيد و آن گاه در ورطه و حيرت و درماندگى فرو مى‏مانند.

پس از پاكسازى دل از اين وسوسه‏ها، پروردگار ما را ياد آور نعمتهاى بى‏شمار خود مى‏شود. مگر نه اين كه او به ما گوش و چشم و دل داده است، آيا نبايد او را سپاس گزاريم؟! اوست كه بشر را به گونه‏اى قرار داده كه در زمين به توالد و تناسل پردازد، و پس از مرگ از نو زنده و بر انگيخته شود، و زندگى و مرگ، و تدبير شب و روز به دست اوست. آيا اين حجّت كافى نيست كه ما از خرد خود بهره جوييم و تعقّل ورزيم؟

هرگز ... آنها- هم چنان كه پدران گمراهشان مى‏گفتند- مى‏گويند:

چگونه خدا كسى را كه مرده و استخوان پوسيده و خاك شده است دوباره زنده مى‏كند و بر مى‏انگيزد؟! اين سخنان از افسانه‏هاى پيشينيان است. همان وعده‏اى است كه به آنان داده شده بود و اينك به ما داده مى‏شود! بدين سان انكار آنها نسبت به برانگيخته شدن مردگان سبب انكارشان نسبت به رسالتهاى الهى شد و همچنين اين انكار- به نوبه خود- از حالت جهل و نادانى و بعيد شمردن زنده شدن انسان پس از مرگ سرچشمه گرفت. و آخرين سخن اين كه: مى‏بينيم روند مطلب از گفت و گو درباره گردنه‏ها و دشواريهاى موجود در راه ايمان، و چگونگى غلبه يافتن بر آنها به گفت و گو از آيات و نشانه‏هاى خدا مى‏پردازد كه ما را به سوى ايمان راهنمايى مى‏كند، و اين همان روش قرآن در هدايت و راهنمايى انسان به سوى پروردگار خويش است، و با روشها و راههاى بشرى تفاوت دارد. طريقه قرآنى هدايت بر سرشتهاى اساسى تكيه مى‏كند كه از ميان آنها مهمترينشان اسلوب و روش وجدانى است. پس انسان بر سرشت و فطرت ايمان آفريده شده، و خداوند، بارزترين و آشكارترين حقيقت در اين عالم وجود و هستى است، و سرشت انسان او را به سوى خدا مى‏خواند.