تفسیر هدایت جلد 8

ديگران باز مى‏دارد.

ائمه هدى- عليهم السّلام- با وجود پيوند خويشاوندى نزديك با پيامبر خدا (ص)، خود در عبارت سختكوشى مى‏كردند، و هر گاه كسى در اين باره از ايشان مى‏پرسيد، همين آيه را بر او تلاوت مى‏كردند. طاووس فقيه گويد: «او را- يعنى امام زين العابدين (ع) را- ديدم كه از سر شب تا سحر طواف و عبادت مى‏كرد، و چون كسى را پيرامون خود نديد چشم به سوى آسمان بر دوخت و گفت:

«الهى، ستارگان آسمانهايت فرو شدند، و ديدگان مردمانت فرو خفتند، و درهاى اجابتت بر خواهشمندان گشوده شد، به درگاه تو آمده‏ام تا مرا بيامرزى و بر من رحمت آورى و چهره جدّم محمّد (ص) را در عرصات قيامت به من بنمايانى» آن گاه بگريست و گفت: «سوگند به عزّت و شكوه تو كه من با نافرمانى از تو آهنگ مخالفت با تو نداشتم و آن گاه كه دست به نافرمانى از تو زدم عصيانگر نبودم و اينك هم شكايت به تو آرم، و از مجازات تو بى‏خبر نيستم و بر عقوبت تو اعتراضى ندارم، ولى نفسم مرا فريفت و چشم پوشى و پنهان دارى تو مرا در آن كار كمك كرد، پس اكنون چه كسى مرا از عذاب تو نجات مى‏دهد؟ و اگر تو ريسمان خود را از من بگسلى به ريسمان كدام كس چنگ در زنم؟ و فردا، آن گاه كه به صاحبان كفّه سبك گناه گويند بگذريد و به سنگين كفّه‏ها گويند فرو افتيد، در پيشگاه تو چه چاره كنم؟ آيا با سبك كفّه‏ها مى‏گذرم؟ يا با سنگين كفّه‏ها فرو مى‏افتم؟! واى بر من، كه هر چه عمرم افزون شد خطاهايم نيز فزونى يافت و توبه نكردم، آيا وقت آن فرا نرسيده است كه از پروردگارم شرم كنم؟!» آن گاه گريست و اين شعر را بخواند:

«اى غايت آرزوها، آيا مرا به آتش مى‏سوزانى پس اميد من كجاست، وانگهى محبّتم چه شده؟

من در زندگى كارهاى زشت و ناشايست كردم و در ميان مردم هيچ كس جنايتى چون من نكرده است» آن گاه گريست و گفت: «منزهى تو كه از تو نافرمانى مى‏كنند چنان كه