تفسیر هدایت جلد 8

[118] انسان بنا بر طبيعت خاكى خود به جانب زمين شرك كشيده مى‏شود و مى‏انديشد كه آن كه بدو روزى مى‏دهد پدر و مادر اوست و آن كه بر او فرمان مى‏راند همان سلطه سياسى و قدرت مسلّط بر كشور و سرزمين اوست و آن كه او را هدايت مى‏كند همان راديو و تلويزيون است. ولى انسان با عقل و اراده و ايمان خود مى‏تواند خود را از اين طبيعت به نحو كامل برهاند و بركند و در آسمان توحيد به پرواز درآيد تا ببيند همه كارها و امور به دست خدايى است كه وى بدو تسليم شده و سر سپرده است.

از مشكلات انسان اين است كه اين طبيعت حتى وقتى كه وى ايمان آورده است با او همراه است، از اين رو گاه بدان پاسخ مثبت مى‏دهد و گاه با آن مى‏ستيزد و بر آن غلبه مى‏يابد، و شركى كه بشر بدان دچار مى‏شود پنهان است و دل از شرك به كلّى تهى نمى‏شود و خالى نمى‏ماند، امّا خداوند به انسان مؤمن برنامه‏اى براى رويارويى با اين مشكل و گرفتارى مى‏دهد و مى‏گويد:

«وَ قُلْ رَبِّ اغْفِرْ وَ ارْحَمْ وَ أَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ- و بگو: اى پروردگار من بيامرز و رحمت آور و تو بهترين رحمت آورندگانى.»

نيرو بخش انسان همان آمرزش طلبى است، و همراه شدن آمرزش طلبى با رحمت- در اين آيه- براى آن است كه ما نوميد نشويم تا هنگام گناه، خواه بزرگ يا كوچك، آمرزش طلبى و توبه را ترك كنيم.

ما به نوبه خود از درگاه او مسئلت داريم كه بر ما رحمت آورد و ما را در زمره مؤمنانى كه به رستگارى نايل مى‏شوند قرار دهد.