تفسیر هدایت جلد 8

و اگر اينان از گير آگاهى اهل خانه يا مقامات قانونى و شرعى برهند و بگريزند از حيطه علم و آگاهى مطلق خدا هرگز نمى‏رهند و نمى‏گريزند.

[29] «لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُناحٌ أَنْ تَدْخُلُوا بُيُوتاً غَيْرَ مَسْكُونَةٍ فِيها مَتاعٌ لَكُمْ- بر شما گناهى نيست اگر به خانه‏هاى غير مسكون كه متاعى در آن داريد داخل شويد ...»

زيرا آن خانه‏ها (و اماكن عمومى) براى منفعت عامّه قرار داده شده، چون مهمانسراها، و گرمابه‏هاى عمومى، يا محلّهاى بازرگانى، و دفاتر خدمات گوناگون، و امثال آنها، ولى ورود بدون هدف معيّن به آنها نيز جايز نيست، گر چه ورود بدون اجازه به اين اماكن مجاز شناخته شده است.

«وَ اللَّهُ يَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما تَكْتُمُونَ- هر چه را آشكار سازيد يا پنهان داريد خدا به آن آگاه است.»

از نيّتها و هدفها (هر چه را پنهان داريد، او مى‏داند) و اين دعوتى است براى رشد مانع و مراقب دينى در و جدان انسان، برانگيخته از احساس او به وجود مراقبتى الهى بر خويشتن.

پس كسانى كه به محلهاى بازرگانى وارد مى‏شوند، مثلا نه براى آن كه كالاهاى عرضه شده در آنها را بخرند بلكه براى آن كه از خستگى پياده روى و ازدحام بازار بياسايند يا از تهويه مطبوع آن محل در تابستانى گرم يا زمستانى سرد استفاده كنند، يا وارد اداره‏اى مى‏شوند، نه براى آن كه در آنجا كارى دارند، بلكه براى گفت و گو درباره مسائل خصوصى با دوستان خود كه كارمند آن اداره هستند ... و چيزهايى ديگر از اين قبيل. اين اشخاص بايد بدانند كه اسلام چنين كارهايى را به آنان اجازه نمى‏دهد و روا نمى‏شمارد زيرا اين كارها متضمّن زيانهايى اجتماعى است كه اثر آن جز با گذشت زمان پديدار نمى‏شود، هم چنان كه اين رفتارها با اخلاق والا، و خصلتهاى عالى منافات و تناقض دارد، و اگر اين اشخاص خود را به جاى صاحبان آن اماكن و سراهاى عمومى بگذارند هرگز راضى نمى‏شوند كه ديگرى چنين كارهاى خلافى با خود آنها بكند.