تفسیر هدایت جلد 8

مالك هيچ چيز نيستند، بلكه خداى يكتا مالك آنها و مالك كسى است كه آنها را سواى ذات متعال او مى‏پرستد.

روند آيات تا آنجا انعطاف مى‏يابد كه به انسان ندا مى‏دهد و مى‏گويد:

اكنون كه اين تو هستى كه بدين خدايان برساخته مشروعيّت مى‏دهى، چرا گاهى از ترس خشم آنها به عجز و لابه در مى‏آيى، و گاهى به اميد خيرشان به آنها پاسخ مثبت مى‏دهى؟ ولى كسى جز آن كه خدا قلبش را براى ايمان هدايت كرده باشد به اين نداى مقدّس پاسخ نمى‏دهد، و آن كس كه در درياى انكار و كفر غرق شده و در گنداب گمراهى و هوى فرورفته، علاوه بر اين كه اين ندا را رد مى‏كند، قرآن را به دروغ بزرگ و پيامبر را به دروغ بستن و افترا متّهم مى‏سازد. و انسانى كه دروغگويى و تزوير را به خدا مى‏بندد و افترا مى‏زند اين دروغ بزرگ را به خاطر لذّتى گذرا به هم مى‏بافد، زيرا دروغگو بدون ميل و مصلحتى دروغ نمى‏گويد.

امّا پيامبر، آن انسان بزرگ كه از اميال و شخص خود جدايى گرفته، در هر چيزى از هدف و مصلحت شخصى دور شده و براى او ممكن نيست كه چنين دروغ بزرگى را از خود بسازد، و چرا او كه از مصلحت شخصى جدايى گرفته و رها شده دروغ بسازد؟! براستى از سخافت است كه كسى پيامبر خدا را به جعل و دروغ متّهم كند، قرآن بدين تهمت آنان به پيامبر كه او را دروغگو مى‏خوانند اعتنايى چندان نمى‏كند بلكه بزرگوارانه از آن مى‏گذرد. واقعا براى او كه زندگى و دارايى خود را به مردم بخشيده، چه مصلحتى شخصى وجود دارد؟! و همچنين اعتنايى چندان به آنان نمى‏كند كه پيامبر را متّهم كردند قرآن را شبانه از گروهى از بندگان كه در مكّه بودند اقتباس مى‏كند، از جمله عبد بن طحىّ «مولاى طحىّ» و رحب «مولاى عبد شمس» و مردمى ديگر كه به سبب تصور افكارشان از بهره دهى فكرى كه كمتر از بهره دهى انسانى عادى بود، هرّ را از برّ تميز ندادند چه رسد به قرآنى عظيم كه ضمير و روح زندگى است، زيرا آن كس كه زندگى را آفريد همو آن را با پيامبر خود محمد (ص) بفرستاد!