تفسیر هدایت جلد 8

همچنين رزق كرامندى كه خدا به وفور به بندگان مؤمن خود مى‏رساند، بندگانى كه فروتنى نسبت به صاحبان زور و زر را رد كردند و از سطح ذلّت و خوارى بسى فراتر قرار گرفتند. مگر پروردگار ما سبحانه و تعالى نگفته است: «وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ- هر كه خدا را پرهيزگارى كند براى او راهى براى بيرون شدن قرار خواهد داد و از جايى كه گمانش را ندارد روزيش مى‏دهد» «29».

[51] «وَ الَّذِينَ سَعَوْا فِي آياتِنا مُعاجِزِينَ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحِيمِ- و آنان كه در ردّ آيات ما مى‏كوشند و مى‏خواهند با ما معاجزه كنند، اهل دوزخند.»

آنان كه نهايت سعى و كوشش خود را در راه عاجز و بى‏اثر ساختن آيات خدا، بر حسب پندار خودشان، بكار مى‏برند، يعنى در مسير آنها مشكل مى‏تراشند يا اجراى آنها را به تأخير مى‏اندازند و با آنها مى‏ستيزند يا آنها را تكذيب يا تأويل مى‏كنند، براستى كه اهل دوزخند.

اين گروه مى‏كوشند كه عجز و ناتوانى را از طريق ستيزه و رويارو شدن با آيات به آنها بچسبانند، بر خلاف مؤمنان كه نسبت به آيات تسليمند و مى‏گويند:

هر چه از نزد پروردگار ما آمده جاى مناقشه و مجادله ندارد.

دسته‏هايى در شمار آن گروه در مى‏آيند و عبارتند از:

آنان كه مستقيما آيات را تكذيب مى‏كنند و دروغ مى‏انگارند.

آنان كه آيات را تأويل مى‏كنند و از مواضع خود تحريف و جابجا مى‏كنند، مانند عالمان بد كه خدمتگزاران پادشاهانند.

آنان كه اجراى احكام آيات را به عهده تأخير مى‏افكنند همچون حكّام بيدادگر.

و بالأخره آنان كه آيات را در حدودى تنگ محبوس و محدود مى‏سازند.

كلمه «معاجزين» از معاجزة بر وزن مفاعلة مى‏آيد يعنى گرداندن‏

29- سوره طلاق، ذيل آيه 2 و صدر آيه 3.