اگر چه مدح امام راحل(قدس سره)، وظيفه همه سالكان كوى آن حضرت است و به نوبه خود، مايه احياى خاطره دل انگيز حضرتش خواهد بود اما آنچه مهم ترين و جذاب ترين و بحث انگيزترين امر پس از رحلت امام راحل(قدس سره) تا به امروز بوده و در آينده نيز خواهد بود، تبيين وظيفه امت اسلامى و ترسيم اصول و اركان خط امام(رض) و تشريح ويژگى ها و شرايط ادامه دهندگان راه امام و احياگران و تكريم كنندگان نام و ياد آن حضرت مى باشد. حال بايد ديد كه پيروى از خط آن حضرت، به چه معناست و چه كسى مى تواند بگويد: «من تابع امامم ». «تابع امام » كسى است كه بينشى چون امام امت(قدس سره) داشته باشد و از سوى ديگر، اگر فهميد كه امروز بايد جام زهر را در عين تلخ بودن بنوشد، كوتاهى نكند و اگر روز ديگر دريافت كه بايد شهد را، با شكر و نه با فخر بنوشد، شاكرانه قبول كند. «بقاء بر ولايت ولى » به معناى داشتن پيوند تنگاتنگ جزئى با روح ولى و ارتباط ناگسستنى غيبى با اوست. اينكه انسان به درستى تشخيص دهد كجا جاى گفتار است و كجا جاى سكوت، و دريابد كجا جاى نوشيدن زهر و سم است و كجا جاى نوشيدن شهد، كار آسانى نيست; اينكه مى بينيد در طى اين راه، اختلاف ها در ميان سالكان كوى امامت رخنه مى كند، سرش آن است كه در خطوط جزئى، تشخيص وظيفه بسيار دشوار است; البته گاهى نيز اختلاف ها براى آن است كه نوشيدن سم كار دشوارى است. بنابراين، اقتضاى حركت در خط امام(رض)، گاهى نوشيدن شرنگ و زمانى نوشيدن شهد مى باشد; گاهى پوشيدن جامه جنگ و زمانى پوشيدن كسوت صلح; گاهى شنيدن خبر فتح خرمشهر است كه سراسر هستى انسان را مسرور مى كند و گاهى پذيرش قطعنامه است كه سراسر وجود انسان را مى سوزاند.
دشوارى راه امام(رض)
راه مبارزاتى امام خمينى(رض) راهى است كه صدها فقيه چون صاحب جواهر و شيخ انصارى و بروجردى(قدس سرهم) آمدند و نتيجه نگرفتند; البته قضاء الهى در اين مساله سهم مؤثرى دارد، اما بايد دانست كه طى اين راه ممكن است، اگر چه با سختى همراه باشد. راه امام(رض)، راهى است پرخطر! راهى است پرخون! راهى است كه از هر ميلى متر آن، بوى «خون » مى آيد، راهى است كه طى هر سانتى متر آن «اخلاص » طلب مى كند، راهى است كه: با سر رفتن، غير از با پا دويدن است; با دل حركت كردن، غير از با پا رفتن است و طى اين راه دشوار، فقط با دلدادگى و سربازى ممكن است. امام امت(قدس سره) اين هنر را داشت كه زمان را بشناسد و به قدرت لايزال الهى تكيه كند: «الثقة بالله تعالى ثمن لكل غال وسلم الى كل عال » (63) و در اين حال، به تنهايى قيام كرد. او در ترس موحد بود، در رجا و اميد موحد بود، در بينش موحد بود، در اخذ نصرت موحد بود، و بالاخره در اعتماد موحد بود. روزى كه هيچ كس با او نبود مى گفت: «فقط خدا» و آن روزى هم كه همه با او بودند، سخنش همان بود و از آن عدول نكرد. اگر كسى به حقيقت بگويد: «خدا! خدا!»، تحقيقا پيروز مى شود; زيرا ملت بزرگوار ايران اسلامى، جزء جنود ويژه پروردگارند.
لطفا منتظر باشید ...
