عقاید اسلامی در پرتوی قرآن حدیث و عقل نسخه متنی

در آيين هندو (بودا) خداي ازلي و ابدي در سه مظهر و سه خدا تجلي كرده است به نام هاى:.

1. برهما (پديدآرنده)؛.

2. ويشتو(نگهدارنده)؛.

3. سيفا (كشنده).

و در آيين مسيح به نام هاى:.

1. خداي پدر؛.

2. خداي پسر؛.

3. خداي روح القدس.

در حالي كه زير بناي اين آيين ها را تثليث و سه گانه پرستي تشكيل مي دهد، خود موضوع تثليث آن چنان مهم و پيچيده است كه دانشمندان آنان در تفسير و تحليل آن كاملاً ناتوانند و در نهايت مي گويند: تثليث، رمزي است كه بايد به آن اعتقاد جست هر چند به حقيقت آن واقف نشويم.

آنها در تحليل اين عقيده رمزى، در برابر دو فرضيه كه يكي از ديگري ابهام آميزتر و نارساتر و پراشكال تر است قرار دارند، زيرا هرگاه هر يك از خدايان سه گانه را خداي كاملاً مستقل و مالك تمام مقام الوهيت بدانيم در اين صورت از جاده مستقيم توحيد بيرون رفته و به سوي شرك و اعتقاد به تعدد صانع جهان، منحرف گرديده ايم كه براهين توحيد، آن را كاملاً مردود شناخته است و يا اين كه هر يك جزئي از خدا و مالك قسمتي از مقام الوهيت بوده و خداي كامل، از تركيب سه جزء انجام گرفته است و در حقيقت هر سه نفر با تشكيل شركت سهامي الوهيت، به چنين مقام بزرگي رسيده اند، اين همان فرضيه تركيب خدا از اجزاي محدود و نامحدود است كه ادله بسيط بودن خدا آن را باطل مي سازد. سرانجام به هر صورتي تصور شود خالي از اشكال نخواهد بود، از اين رو گروهي خود را راحت كرده و مي گويند: حقيقت تثليث از قلمرو فكر بشر بيرون است و بايد به طور تعبد پذيرفت. گروه ديگر گام فراتر نهاده و مي گويند: راه علم و دين از هم جداست و به صراحت گفته اند: ميان علم و دين تضاد است.

قرآن مجيد با صراحت هرچه تمام تر انديشه سه گانه پرستي را يك نوع كفر و پوششي بر حقيقت مي داند و مي فرمايد:.

لَقَد كَفَرَ الذينَ قالوُا اِنّ اذ ثالِثُ ثَلاثَة؛(27).

كساني كه مي گويند: خداوند يكي از آن سه نفر است، كفر ورزيده اند.

و در آيه ديگر مي فرمايد:.

ف آمِنُوا بِاذ وَ رُسُلِهِ وَ لاتَقُولُوا ثَلاثَة؛(28).

به خداي يگانه و پيامبر او ايمان بياوريد و نگوييد: خداوند سه تاست.

قرآن انديشه فرزند خدا بودن (عُزَير) و (مسيح) را يك نوع تقليد كوركورانه از ملت هاي كافر مي داند كه پيش از اين داراي چنين عقيده اي بوده اند(29). آن جا كه مي فرمايد:.

قالَت اليَهُودُ عُزَير ابنُ اذ وَ قالَتِ النَصاري المَسيحُ ابنُ اذ ذلِكَ قَولُهُم بِاَفَواهِهِم يُضاهِؤُون قَولَ الَذينَ كَفَروُا مِن قَبل قاتَلَهُمُ اذُ اَنّي يُؤفَكُون؛(30).

يهود گفتند: عزير پسر خداست و نصارا گفتند: مسيح پسر خداست و اين سخني است كه با زبان خود مي گويند كه همانند گفتار كافران پيشين است، خدا آنان را بكشد چگونه از حق انحراف مي يابند.

قرآن مجيد براي تنزيه دو سفير گرامي خود حضرت موسي و حضرت مسيح از هر نوع دعوت به شرك و بت پرستي مي فرمايد:.

وَ ما اَرسَلنا مِن قَبِلكَ مِن رَسُولٍ اِى نُوحي اِلَيهِ اَنَّهُ لا اِلهَ اِى اَنا فَاعبُدوُن؛(31).

هيچ پيامبري را قبل از تو نفرستاديم مگر اين كه به او گفتيم (كه به مردم ابلاغ كند) كه، جز من خدايي نيست و مرا بپرستيد.

سرانجام قرآن با فرستادن سوره كوتاهي بر هر نوع انديشه شرك و تعدد خدا قلم بطلان مي كشد و او را خداوند يگانه و بسيط معرفي مي كند.