شرط دوم - پندهای امام صادق (علیه السلام) به ره جویان صادق نسخه متنی

شرط دوم

شرط دوم از شرايط قبولى نماز اين است كه نمازگزار به خاطر خدا از هوا و هوس هاى باطل خود دست بردارد: وَ يَكُفُّ نَفْسَهُ عَنِ الشَّهَواتِ مِنْ اَجْلى. بگويد: خدايا! به خاطر اين كه تو را دوست دارم، دنبال شهوت رانى و گناه نمى روم. همان طور كه انسان به خاطر دوستان خود از برخى خواسته هايش صرف نظر مى كند، به خاطر خدا هم، بايد از شهوات نامشروع خود چشم بپوشد. بين نمازِ خوب خواندن و دنبال شهوات نامشروع رفتن نسبت معكوس وجود دارد؛ به اين معنا كه انسان هر قدر نمازش را بهتر بخواند، به همان ميزان از شهوات نامشروع دور مى شود و به عكس، هر چه بيش تر شهوت رانى كند، از نماز دور مى شود. قرآن كريم درباره برخى اقوام گذشته اين مطلب را به زيبايى بيان كرده است؛ پس از ذكر نام تعدادى از انبيا (عليهم السلام) مى فرمايد: إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا؛(1) هرگاه آيات خداى رحمان بر ايشان خوانده مى شد، سجده كنان و گريان به خاك مى افتادند. سپس در ادامه مى فرمايد: فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضاعُوا الصَّلاةَ وَ اتَّبَعُوا الشَّهَواتِ؛(2) آن گاه پس از آنان جانشينانى به جاى ماندند كه نماز را تباه ساخته و از هوس ها پيروى مى كردند. انسان اگر بخواهد بداند چرا آن طور كه بايد و شايد نمى تواند در نماز با خدا انس بگيرد، بايد ببيند چقدر به شهوات نامشروع و افكار باطل دل بسته است.

(1). مريم (19)، 58.

(2). همان، 59.