شدت علاقه اولياى خدا به او - پندهای امام صادق (علیه السلام) به ره جویان صادق نسخه متنی

شدت علاقه اولياى خدا به او

آيا واقعاً چنين چيزى ممكن است؟ شايد تصورش كمى براى ما دشوار باشد، اما نبايد هرچه را براى ما ميسّر نيست غير ممكن بشماريم. كسى كه فكر كردنش را يك وسيله وابزار مى داند براى اين كه علم را از خدا دريافت كند، چطور ممكن است از او غافل شود؟ او تمرين كرده كه همه معارف را از دست خدا بگيرد. مگر ممكن است خدا را غايب ببيند؟ اگر او با كسى صحبت مى كند، توجه دارد كه خدا خواسته تا اين مطالب به زبان او جارى شود و كسانى هدايت شوند و راه خدا را پيدا كنند. او مى داند كه در حضور خدا است و به امر خدا اين سخنان را مى گويد. چنين كسى هيچ گاه از خدا غافل نمى شود. خدا چنين بندگانى دارد. اگر ما آنها را نمى شناسيم دليل بر اين نيست كه وجود ندارند. به وجود همين ها است كه خدا بركاتش را بر مردم نازل مى كند؛ شيعيان خالصى كه به بركت آنها آفات و بليّات از اهل زمين برداشته مى شود.

براى اين كه اين مسايل به ذهنمان نزديك تر شود، مى توانيم از مواردى كه شايد براى خود ما هم گاهى پيش آمده باشد مثال بزنيم. مثلا كسى كه ـ خداى نخواسته ـ عزيزى از دست داده باشد، وقتى در كلاس حاضر مى شود دائماً حواسش پيش عزيز از دست رفته است. درس مى خواند، گوش مى دهد، مباحثه هم مى كند، اما عمق دلش پيش او است. يا مثلاً كسانى كه در آتش محبت و عشق به محبوبى مى سوزند، در عين حال كه به كارهاى روزمره شان مى پردازند اما ته دلشان متوجه محبوبشان است. كسانى هم كه خدارا شناخته اند، جمال و جلال الهى را كم تر از مخلوقاتش نمى دانند. به همين دليل، بيش از آن كه به مخلوقات محبت پيدا كنند، به خدا محبت مىورزند و وقتى محبت پيدا شد دل نمى تواند سراغ محبوب نرود؛ زيرا به طور طبيعى، دل متوجه محبوب است: الَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلّهِ؛(1) مؤمنان محبتشان به خدا بيش تر از ديگران است.

پس بايد از خدا بخواهيم، از دستورات اهل بيت (عليهم السلام) هم استفاده كنيم، هم چنين به آنها متوسّل شويم، تا به بركت اين انوار مقدس، خدا دل هاى ما را به نور معرفت و محبت خود روشن كند. اگر چنين سعادتى نصيب انسان شود و محبت خدا در دلش جا بگيرد و ريشه بدواند، آن وقت ياد خدا كردن كار مشكلى نيست كه برعكس، اگر لحظه اى غافل شود مثل اين است كه گم شده بزرگى دارد.

(1). بقره (2)، 165.