«استقامت»، شرط دست يابى به سعادت - پندهای امام صادق (علیه السلام) به ره جویان صادق نسخه متنی

«استقامت»، شرط دست يابى به سعادت

در توضيح «استقامت»، به جا است بدانيم كه در چند جاى قرآن، به پيامبر (صلّى الله عليه وآله) امر به استقامت شده است؛ يكى در سوره هود كه از آن حضرت نقل است كه فرمود: شَيَّبَتْني سورةُ هود لمكانِ هذه الآية: فَاستقمْ كما اُمرتَ و مَن تابَ معكَ؛(1) سوره هود مرا پير كرد؛ به سبب وجود اين آيه: پس استقامت بورز تو و هر كه با تو توبه كرده است، همان گونه كه فرمان داده شده اى. امام خمينى (رحمه الله) در سخنان خود، زياد بر اين حديث تأكيد مى كردند. به واقع، آنچه انسان را پير مى كند و كمرشكن است «استقامت» است. به همين منظور، خداوند در آيه ديگرى به استقامت ورزندگان بشارت مى دهد: إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلاّ تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ؛(2) آنان كه گفتند: پروردگار ما الله است، سپس استقامت ورزيدند، فرشتگان بر آنان فرود آيند كه نترسيد و غمگين نباشيد و بشارت ما بر شما به بهشتى كه وعده داده شده ايد.

بنابراين، صرف ايمان به خدا و پذيرش دين حق و مذهب اهل بيت (عليهم السلام) كافى نيست، بلكه بايد در اين راه پايدارى كنيم و استقامت به خرج دهيم. بايد مراقب باشيم تا لحظه اى منحرف نشويم. اگر كسى اين گونه باشد، خداوند از هيچ خيرى در حق او فروگذار نمى كند. چنين كسى مستجاب الدعوه است؛ هر چه از خدا بخواهد به او عطا مى كند و او نيز جز آنچه مرضىّ خدا است انجام نمى دهد؛ ملايكه هم با او مصافحه مى كنند و دست مى دهند. البته كسانى كه به درجات بالاتر و كامل ترى رسيده باشند ملايكه را مى بينند و مصافحه آنها را درك مى كنند.(3)

(1). مريم (19)، 18.

(2). فصلت (41)، 30.

(3). ديدن ملايكه مختصّ به پيامبران (عليهم السلام) نيست. ائمّه اطهار (عليهم السلام) پيامبر نبودند، ولى ملايكه را مشاهده مى كردند؛ يا حضرت مريم (عليها السلام) نه امام بود و نه پيامبر، اما ملك را مشاهده كرد و گفت: أَعُوذُ بِالرَّحْمنِ مِنْكَ إِنْ كُنْتَ تَقِيًّا (مريم، 18). و حضرت عيسى (عليه السلام) را ملك به او مرحمت كرد: قالَ إِنَّما أَنَا رَسُولُ رَبِّكِ لِأَهَبَ لَكِ غُلاماً زَكِيًّا (مريم، 19).