لطفا منتظر باشید ...
تقرّب به خدا، گرايش فطرى انسان
يكى از گرايش هاى فطرى انسان، بلكه بالاترين و عميق ترين گرايش فطرى او، رسيدن به كمالات معنوى و اوج گرفتن روحش در فضاى ملكوت است. انسان فطرتاً گمشده اى دارد كه در پى آن است، گويى مى خواهد مانند پرنده اى در فضاى ملكوت اوج بگيرد و بالا رود. انسان مى خواهد به كمالات بيش ترى دست پيدا كند، به مقامات عالى ترى برسد و علم حضورى ناآگاهانه اش به خدا، به علم حصولى و حضورى آگاهانه تبديل شود. به عبارت ساده تر، مى خواهد معرفتش بيش تر شود و گمشده اش را بيابد. گمشده انسان قرب به خدا است. به همين دليل، هميشه در طول تاريخ، اقوام گوناگون به دنبال راه هايى براى رسيدن به كمالات معنوى بوده اند و نام آن را هم عرفان گذاشته اند. اين گرايش عرفانى در عمق فطرت همه انسان ها وجود دارد، اما بالاترين مرتبه آن نزد انبيا و اولياى خدا (عليهم السلام)، به خصوص وجود مقدّس پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله) و پس از ايشان، ائمه اطهار (عليهم السلام) است. هركس از آنها بهتر پيروى نمايد و به دستوراتشان بيش تر عمل كند، در يافتن اين گمشده موفق تر است. اما راه ها و مسلك هاى ديگر، هر كدام كمابيش انحرافات و اشتباهاتى دارند كه گاهى به خطرهاى بزرگى هم منجر مى شود.به هر حال، در نهاد ما گرايشى عميق به خدا، شناخت و قرب او وجود دارد كه هرگاه شفاف شود و درست به آن توجه پيدا كنيم، متوجه مى شويم كه به دنبال چه هستيم. اما هرگاه در پرده هاى ابهام، لايه هاى هوا و هوس و ابرهاى گرايش به ماده مخفى باشد، به اشتباه تصور مى كنيم به دنبال خواسته هاى مادى و دنيوى مى گرديم. اين نياز، فطرى است و اصولا هدف از خلقت انسان همين كمال نهايى و قرب خداوند است. نزول وحى، كتب آسمانى و شرايع الهى نيز براى زمينه سازى اين سير و حركت انسانى بوده و همه انبيا (عليهم السلام) آمده اند تا راه را براى اين تكامل معنوى انسان هموار سازند.امام راحل (رحمه الله) در اوج مسايل سياسى و اجتماعى مطرح در كشور و در اوج جنگ، بيش تر اوقات، در سخنرانى هايشان به اين نكته اشاره مى كردند كه درست است اسلام براى برقرارى عدالت اجتماعى آمده، انبيا (عليهم السلام) آمده اند تا احكام الهى را در جامعه پياده كنند و حكومت خدايى برقرار شود، اما همه اينها مقدمه است براى هدفى والاتر و آن معرفت خدا است. اين نياز، فطرى ما است و كمال نهايى ما در ارتباط با آن تعريف مى شود. اسلام نيز براى رسيدن به همين هدف، مردم را دعوت مى كند. پيامبر و ائمه اطهار (عليهم السلام) به برخى از دوستان و ياران خود، كه لياقت و استعداد بيش ترى داشتند، اين مطلب را صريحاً متذكّر مى شدند.(1). بحار الانوار (من منشورات المكتبة الاسلامية، چ دوم، 1405 هـ. ق.)، ج 78، كتاب الروضة، باب 24، روايت 1، ص 279 ـ 286.
