لطفا منتظر باشید ...
حكمت نابرابرى انسان ها در برخوردارى از ظواهر دنيا
خداوند در آيه مزبور، خطاب به پيامبرش (صلّى الله عليه وآله) درباره اين كه چرا به برخى از مردم نعمت هاى بيش ترى داده دو نكته بيان مى فرمايد:اول آن كه، افزونى نعمت برخى از مردم نشانه دوستى بيش تر خدا با آنها نيست، بلكه نشانه آزمايش خداوند از آنها است. خداوند در آيه ديگرى، در اشاره به اين موضوع مى فرمايد: أَنَّما أَمْوالُكُمْ وَ أَوْلادُكُمْ فِتْنَةٌ؛(1) اموال و فرزندان شما فقط مايه آزمايش شمايند. در جاى ديگرى مى فرمايد: وَ نَبْلُوكُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَيْرِ فِتْنَةً؛(2) و شما را به بدى و خوبى مى آزماييم. «فتنه» در اصل به معناى آزمايش است. اموالى هم كه خدا به ما عنايت كرده به همين دليل «فتنه» خوانده شده است تا معلوم شود كه آيا در به دست آوردن و مصرف آن، احكام شرعى را رعايت مى كنيم يا نه. بنابراين آنچه وسيله آزمايش است ارزش چشم دوختن و خيره شدن ندارد. بله، اگر چيزى بود كه اصالت داشت و ذاتاً مطلوب بود، جا داشت فكرمان را روى آن متمركز كنيم، اما چون وسيله آزمايش است و بايد پس از انجام آزمايش رها شود، ارزش تعلّق خاطرو پر كردن انديشه را ندارد؛ مثل برگ كاغذى است كه در جلسه امتحان به دانش آموز مى دهند تا پاسخ سؤالاتش را روى آن بنويسد؛ نبايد در فكر اين باشد كه كاغذ زيبايى است يا نه، بايد به اصل امتحان بينديشد تا خوب از عهده آن برآيد.مطلب دومى كه در آيه مزبور بدان اشاره شده، مقايسه اين نعمت ها با نعمت هاى اخروى است. تعبيرى كه قرآن در اين مورد به كار مى برد تعبيرى پرمعنا و دقيق است: و رزقُ ربِّك خيرٌ و اَبقى.؛ خداوند رزق آخرت را به خصوص به خودش منتسب مى كند. اين مطلب وقتى خوب وضوح مى يابد كه توجه كنيم از نظر قرآن و تعاليم اسلامى، روزى دهنده خداوند است: إِنَّ اللّهَ هُوَ الرَّزّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ. همه نعمت هاى اين دنيا هم در واقع روزى هايى است كه خداوند به انسان داده است. در عين حال مى فرمايد: به اين نعمت ها كه در واقع، وسيله آزمايش است چشم ندوز، رزق مخصوص خدا چيز ديگرى است؛ رزقُ ربِّك؛ همان رزقى كه درباره شهدا مى فرمايد: عِنْدَ رِبِّهِمْ يُرزَقُونَ.(3) چنين رزقى است كه ارزش دارد انسان به دنبال آن باشد و بدان اهتمام ورزد.(1). انفال (8)، 28.(2). انبيا (21)، 35.(3). آل عمران (3)، 135.
