محبت اهل بيت (عليهم السلام)، مزد رسالت و پايه هدايت - پندهای امام صادق (علیه السلام) به ره جویان صادق نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

پندهای امام صادق (علیه السلام) به ره جویان صادق - نسخه متنی

محمد تقی مصباح یزدی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

محبت اهل بيت (عليهم السلام)، مزد رسالت و پايه هدايت

به جرأت مى توان ادعا كرد بيش از نود درصد آنچه را كه ما شيعيان از اسلام مى دانيم از طريق اهل بيت (عليهم السلام) به ما رسيده است. اين قضيه در مورد ساير فرق مسلمانان نيز صادق است، گرچه آنان ممكن است خود نسبت به اين امر جاهل يا غافل باشند. از اين رو مى توانيم بگوييم بعد از وجود گرامى پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله) بزرگ ترين نعمتى كه خداوند بر امت آخرالزمان منت نهاده و به آنان ارزانى داشته است، نعمت وجود انوار مقدس اهل بيت معصومين (عليهم السلام) است. آنان در طول دو سه قرن به تدريج معارف و حقايق اسلام را براى مردم بيان كردند و هم چنين با توجه به شرايط متغير زمانى اين دوران، الگوهايى عملى را براى برخورد با شرايط مختلف اجتماعى به پيروان خود عرضه كردند.

خداى متعال در قرآن كريم خطاب به پيامبر اكرم (عليهم السلام) مى فرمايد: قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى؛(1) بگو: «به ازاى آن رسالت پاداشى از شما نمى خواهم مگر دوستى درباره اهل بيتم.» مسلّماً پيامبر (صلّى الله عليه وآله) از مردم براى رسالتش اجر و مزد نمى خواهد، آنچه پيامبر (صلّى الله عليه وآله) از مردم مى خواهد هدايت و گام نهادن آنان در صراط مستقيم است؛ و خداوند مى داند كه اين هدايت، بى وجود اهل بيت (عليهم السلام) و تمسك به آنان صورت نمى پذيرد. آيه مذكور را مقايسه كنيد با اين آيه كه مى فرمايد: قُلْ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْر إِلاّ مَنْ شاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلى رَبِّهِ سَبِيلاً؛(2) بگو: «بر اين رسالت اجرى از شما نمى خواهم، جز اين كه هركس بخواهد راهى به سوى پروردگارش در پيش گيرد.» كنار هم گذاشتن اين دو آيه به روشنى نشان مى دهد كه مسير هدايت و «سَبيل رب» از محبت و مودت اهل بيت (عليهم السلام) و تمسك به ايشان مى گذرد. البته اين در واقع همان محبت خدا است كه در مرتبه پايين تر در آيينه وجود پيامبر و اهل بيت (عليهم السلام) جلوه گر مى شود. محبت ما به پيامبر و اهل بيت (عليهم السلام) به سبب خويشاوندى و مسايلى از اين قبيل نيست، بلكه براى آن است كه آنان بندگان شايسته خداوند هستند و مراتب بندگى را به نهايت رسانده اند. پس اين محبت، شعاعى از همان محبت ما به خدا است و در پرتو آن شكل گرفته است و معرفت و محبت ما به خداوند موجب محبت و معرفت ما نسبت به آنان شده است.

اگر ما بخواهيم معرفت و محبت خداوند به شكل صحيح در دل هاى ما باقى بماند و چراغ راه زندگى ما در اين دنيا باشد و موجب نجات و سعادت ما گردد، بايد با محبت و معرفت پيامبر و اهل بيت (عليهم السلام) همراه شود. خداوند خود در قرآن خطاب به پيامبر مى فرمايد: قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِي؛(3) بگو: «اگر خدا را دوست داريد از من پيروى كنيد.» شرط صدق در اظهار محبت به خداوند، تبعيت از پيامبر (صلّى الله عليه وآله) قرار داده شده، و كمال تبعيت از پيامبر تبعيت از اهل بيت او است كه محبت آنها را به عنوان اجر و مزد رسالت از ما خواسته و در حديث ثقلين امر به تمسك به آنها كرده است: اِنّى تارِكٌ فيكُمُ الثِّقْلَيْنِ ما اِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِما لَنْ تَضِلّوا كتابَ اللّهِ و عترتى اهلَ بيتى....(4)

بنابراين اگر بخواهيم اسلام و دينمان پابرجا بماند و در طوفان فتنه ها و حوداث متزلزل نشود و فرو نريزد، بايد مودت و محبت اهل بيت (عليهم السلام) و تمسك به آن ذوات مقدس را در رأس امور مورد توجه قرار دهيم.


(1). شورى (42)، 23.

(2). فرقان (25)، 57.

(3). آل عمران (3)، 31.

(4). بحارالانوار، ج 2، باب 34، روايت 2.

/ 123