مؤتمر علماء بغداد در ترازوى نقد - رنج های زهرا (سلام الله علیها) نسخه متنی

قطعى آن را تأييد مى كند. بنابراين بايد صحيح و ناصحيح را مطابق معيارها و اصول پژوهش علمى از هم جدا كرد. ما در اينجا مستندات خود را در خصوص ترديد در انتساب كتاب بيان مى كنيم.

مؤتمر علماء بغداد در ترازوى نقد

مؤلف كتاب «مؤتمر علماء بغداد» بيان كرده كه كتاب يا كتابچه ى او خلاصه يك مناظره ى دينى است كه به گفته ى وى بين ده تن از علماى اهل سنت، و ده تن از علماى شيعه به دعوت ملكشاه سلجوقى و وزيرش خواجه نظام الملك طوسى و با حضور و مشاركت آن دو در بغداد انجام شده است.

در اين مناظره كه به مدّت سه روز به طول انجاميد، مشخص شد كه مذهب تشيع حق است. لذا سلطان ملكشاه شيعه شد. چنان كه وزيرش نظام الملك نيز اعلام كرد كه به مذهب تشييع گراييده است. شمارى از فرماندهان نظامى و اركان دولت نيز به آن دو ملحق شدند.

در اينجا اين پرسش مطرح مى شود كه آيا اين مناظره واقعى است يا فرضى؟! اين پرسش در انتظار يك پاسخ صحيح و صريح است.

اگر جايز باشد كه در اينجا اظهار نظر كنيم، مى گوييم: ما به شق دوم تمايل داريم. يعنى: مناظره فرضى. ما در اين حكم خود به چند مطلب استناد مى كنيم كه هرچند ممكن است هركدام به تنهايى دليل قاطعى نباشد اما در مجموع اين جرأت را به ما مى دهد كه واقعى بودن آن را بعيد بشماريم و بلكه به فرضى بودن آن اطمينان پيدا كنيم. آرى اين مناظره فرضى است كه مؤلف خواسته در آن يك مذهب معين را پيروز گرداند و ادله ى مذهبى مستند به وقايع تاريخى مشهور در كتابهاى مسلمانان، و روايات و احاديثى كه هم صحت آن و هم درستى استناد بدان

مورد قبول و اعتراف طرفين مخاصمه است را به شيوه اى تحريك كننده، و جالب توجه كه اهتمام خواننده را برمى انگيزد و احساسات و عواطف او را در اختيار مى گيرد؛ ارائه دهد. مواردى كه در نظر خويش بدان استناد كرده ايم، چنين است:

شيوه بيانى

اولين چيزى كه نظر خواننده را در اين كتاب يا كتابچه جلب مى كند، شيوه ى بيانى آن است. چه در موارد زيادى، تعابيرى به كار مى برد كه در آن برهه از زمان متداول نبوده است. ما در اينجا مواردى چند از آن را با ذكر شماره صفحه مى آوريم. مشخصات چاپى كتاب بدين شرح است: مؤتمر علماء بغداد، تحقيق و تعليق: الشيخ محمد جميل حمود، دارالارشاد الاسلامى، 1415 ه 1994 م، بيروت، لبنان.

پس مى گوييم:

1-و اژه ى مؤتمر: سمينار، گردهمايى، كنفرانس در عنوان كتاب و صفحات: 17؛ 25، 26، 28، 37.

2-
لم يكن رجلاً متعصباً اعمى: مرد متعصب كورى نبود، ص 17.

3- كان شاباً منفتحاً: جوان خوشفكرى بود، ص 17.

4- ألفت فيها كتب و موسوعات: كتابها و دايرةالمعارفها درباره ى آن تأليف شده است، ص 25.

5- و نرى نحن من خلال المحادثات والمناقشات: ما از خلال مذاكرات و مناقشات مى بينيم. صص 26، 32، 34.

6- و ان يكون طلب الحق رائد الجميع، ص 37. تا حق جويى همگان را رهبرى كند.

7- ان الذين يسبّون لهم منطقهم: كسانى كه ناسزا مى گويند، منطق خود را دارند، ص 46.

8- هذا العمل اللاانسانى: اين اقدام غير انسانى، ص 96.

9- ان بعض رواة السوء، و بائعى الضماير: برخى راويان سوء، وجدان فروشان: ص 68.

10- و اعتبر ايماناً مثالياً: ايمان خود را ايمان نمونه خواند، ص 101.

11- يتصورهم اناساً طيبين مؤمنين: آنان را انسانهاى خوب و مؤمن تصور مى كند، ص 111.

12- مزق السيد العلوى ستار الصمت: سيد على پرده ى سكوت را دريد. ص 109.

13- ولكن المؤهلات فى على بن ابى طالب كانت قليلة: اما شايستگيها در على بن ابى طالب اندك بود. ص 116.

14- الواقع: ان مؤهلات الخلافة والامامة كانت متوفرة كاملاً فى علي: در واقع شايستگيهاى خلافت و امامت در على كاملاً موجود بود. ص 116. ر. ك: ص 117.

15- واقضى غالب اوقاتى بالصيد والشؤون الاداريه: عمده وقت خودم را به صيد و امور ادارى مى گذرانم، ص 153.

16- و اخذوا يحيكون المؤامرات ضدالملك و نظام الملك و حملوه تبعة هذا الامر، اذ كان هو العقل المدبّر للبلاد حتى امتدت اليه يد اثيمة: به توطئه بر ضد پادشاه، و نظام الملك پرداختند و عواقب اين امر را بر عهده او نهادند. زيرا او مغز تدبيرگراى كشور بود تا اينكه دست گناهكارى به او دراز شد، صص 154- 155.

17- و كان لها نتايج سلبيه: نتايج منفى داشت. و اعطت نتايج سلبية معكوسة: نتايج منفى معكوس داد، ص 127.

18- «أليست المتعة هى الحل الوحيد لهم للخلاص من القوة الجنسية الطائشة، و للوقاية من الفسق والميوعة؟! أليست المتعة أفضل من الزنا الفاحش، واللواء العادة السرية» آيا متعه يگانه راه حل براى خلاصى آنان از قوه ى جنسى سركش و پيشگيرى از فسوق و بى بند و بارى نيست؟ آيا متعه از زناى فاحش، و لواء و... بهتر نيست؟!، ص 124.