وظيفه ى حاضران، نجات زهرا - رنج های زهرا (سلام الله علیها) نسخه متنی

وظيفه ى حاضران، نجات زهرا

او مى گويد: اگر بپذيريم كه بلى، وظيفه ى زهرا عليهاالسلام بود كه به مهاجمان پاسخ
دهد؛ ليكن چگونه ساكنان خانه مثل على، زبير و ديگر افراد بنى هاشم مى شنيدند كه چه بر زهرا عليهاالسلام مى گذشت اما او را نجات نمى دادند و بلكه نشسته بودند و مى گفتند: لاحول و لاقوّة الّا باللَّه؟!

مى گوييم:

1- از كجا براى وى ثابت شده كه آنان زهرا عليهاالسلام را نجات ندادند؟! چه نجات دادن او به معنى گشودن معركه مسلحانه و آغاز جنگ نيست.

2- نصى در دست داريم كه مى گويد: وقتى على عليه السلام را گرفتند، اين فاطمه عليهاالسلام بود كه او را نجات داد. لذا او را زدند. اين نص مى گويد: «فاطمه، در كنار در، بين شوهرش و مهاجمان حائل شد. قنفذ با تازيانه او را زد...» اين روايت در ادامه شكستن پهلوى زهرا عليهاالسلام و سقط جنين او را بيان كرده است. [الاحتجاج، ج 1، ص 212.]

3- اگر نجات زهرا عليهاالسلام موجب مشكل شدن مسأله به ميزانى خواهد شد كه پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله، على عليه السلام را از ورود بدان نهى فرموده چه در اين صورت خطر نابودى دين هست؛ چنين نجات دادنى معصيت فرمان رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله، و خيانت به دين و تفريط عظيم در مصلحت امت خواهد بود، خصوصاً اگر فرصت را براى مهاجمان در نابود ساختن امكان مردم براى شناخت حق، فراهم سازد. و ظيفه ى على و فاطمه عليهم السلام- به يك اندازه- بود كه حق شناخت حقيقت را براى امت و همه ى نسلها حفظ نمايند و فرصت مسخ حقايق را از ديگران بگيرند. اين همان كارى است كه على عليه السلام به عنوان امام معصوم انجام داد.

4- نصّى داريم كه مى گويد: على عليه السلام براى نجات زهرا عليهاالسلام اقدام كرد ولى مهاجمان فرار نمودند و با او مقابله نكردند. نص مروى از عمر بيان مى دارد كه عمر لگدى به در كوفت و موجب سقط جنين فاطمه عليهاالسلام شد: عمر وارد شد و از روى
روبند به گونه هاى زهرا عليهاالسلام زد. «على بيرون آمد. وقتى احساس كردم كه مى آيد، به بيرون از خانه فرار نمودم. و به خالد و قنفذ، و همراهانشان گفتم: از خطرى عظيم نجات پيدا كردم».

در روايت ديگرى آمده: «جنايت بزرگى مرتكب شدم كه بر خود ايمن نيستم اين على است كه از خانه بيرون زده، و من و شما با هم تاب مقاومت در برابر او را نداريم. على بيرون آمد. فاطمه دستانش را به سر برد تا آن را نمايان سازد و از آنچه بر او وارد شده به درگاه خداوند استغاثه كند...» [بحارالانوار، ج 30، صص 393- 395.]

متون ديگرى از مصادر و منابع ديگر در بخش دوم خواهد آمد.