لطفا منتظر باشید ...
آيه: 27 الَّذِينَ يَنقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِن بَعْدِ مِيثَاقِهِ وَيَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَن يُوصَلَ وَيُفْسِدُونَ فِي الأَرْضِ أُولَـئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ
ترجمه
(فاسقان) كسانى هستند كه پيمان خدا را پس از آنكه محكم بستند مى شكنند، و پيوندهايى را كه خدا دستور دادهبرقرار سازند قطع مى نمايند، و در زمين فساد مى كنند، قطعاً آنان زيان كارانند.نكته ها
پيمان هاى الهى كه در اين آيه مطرح گرديده، متعدّد است: خداوند از انبيا پيمان گرفته تا آيات الهى را به مردم بگويند. (240) و از اهل كتاب تعهّد گرفته تا كتمان حقايق نكنند و به بشارت هاى تورات و انجيل كه درباره پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله آمده است عمل نمايند. (241) و از عامّه مردم نيز عهد گرفته، به فرمان الهى عمل كرده و راه شيطان را رها كنند. (242) در اسلام وفاى به عهد واجب است، حتّى نسبت به كفّار. و عهدشكن، منافق معرّفى شده است، هرچند كه اهل نماز باشد. رسول خدا صلى الله عليه وآله فرمودند: لا دين لمن لا عهد له (243) آن كس كه پايبند تعهّدات خود نيست، از دين بهره اى ندارد. خداوند در اين آيه فرمان داده تا با گروه هايى پيوند و رابطه داشته باشيم: امر اللَّه به ان يوصل در روايات آن گروه ها چنين معرّفى شده اند: رهبران آسمانى، دانشمندان، خويشاوندان، مؤمنين، همسايگان و اساتيد. و هركس رابطه ى خود را با اين افراد قطع كند، خود خسارت مى بيند. زيرا جلو رشد و تكاملى را كه در سايه اين ارتباطات مى توانسته داشته باشد، گرفته است. وفاى به عهد، كمالى است كه خداوند خود را به آن ستوده است؛ ومن اوفى بعهده من اللَّه (244) كيست كه بهتر از خدا به پيمانش وفا كند؟. وفاى به عهد حتّى نسبت به مشركين لازم است؛ فاتموا اليهم عهدهم الى مدّتهم (245) تا پايان مدّت قرارداد به پيمانى كه با مشركين بسته ايد وفادار باشيد. همچنين در آيه 25 سوره رعد پيمان شكنان لعنت شده اند. عهد دو گونه است: عهدو پيمانى كه مردم با يكديگر مى بندند وبايد به آن وفادار باشند. و عهد وپيمانى كه خداوند براى رهبرى يك جامعه، بر عهده ى پيامبر يا امام قرار مى دهد كه اين عهد مقام الهى است. لا ينال عهدى الظالمين (246) بخشى از پيمان هاى الهى كه اين آيه بر آن تأكيد مى كند، همان پيمان هاى فطرى است كه خداوند در نهاد همه افراد بشر قرار داده است. چنانكه حضرت على عليه السلام فلسفه ى نبوّت را شكوفا نمودن پيمان فطرى مى داند. و واتر اليهم انبيائه ليستأدوهم ميثاق فطرته (247) سؤال: عهد خداوند چيست؟ پاسخ: از جمله لا ينال عهدى الظالمين استفاده مى شود كه رهبرى آسمانى، عهد خداوند است و از روايات نيز استفاده مى شود كه نماز، عهد خداوند است. هرگونه تعهّدى كه انسان بين خود و خدا داشته باشد، عهد الهى است. قوانين عقلى، فكرى و احكام الهى نيز مصداق عهد الهى مى باشند. علاّمه مجلسى قدس سره به دنبال آيه ى ويقطعون ما امر اللَّه به ان يوصل يكصد وده حديث درباره اهميت صله رحم، بيان نموده و آنها را مورد بحث قرار داده است. ما د (248) ر اينجا برخى از نكات جالبى را كه در آن روايات آمده، نقل مى كنيم: با بستگان خود ديدار داشته باشيد، هر چند در حدّ نوشاندن آبى باشد. صله رحم، عمر را زياد و فقر را دور مى سازد. با صله رحم، رزق توسعه مى يابد. بهترين قدم ها، قدمى است كه براى صله ى رحم و ديدار اقوام برداشته مى شود. در اثر صله رحم، به مقام مخصوصى در بهشت دست مى يابيد. به سراغ بستگان برويد، گرچه آنها بى اعتنايى كنند. صله رحم كنيد هر چند فاميل از نيكان نباشد. صله رحم كنيد، گرچه با سلام كردن باشد. صله ى رحم، مرگ و حساب روز قيامت را آسان مى كند. بويى از بهشت نصيب شخص قاطع رحم نمى شود. صله ى رحم باعث تزكيه عمل و رشد اموال مى شود. كمك مالى به فاميل، بيست و چهار برابرِ كمك به ديگران پاداش دارد. صله رحم كنيد، گرچه يكسال راه برويد. امام صادق عليه السلام مى فرمايد: پدرم سفارش كرد، با افرادى كه با فاميل خود رابطه ندارند، دوست مشو. (249)پيام ها
1- پيمان شكنى، شيوه ى فاسقان است. الفاسقين. الّذين ينقضون (فعل مضارع، رمز دوام است.) 2- به پيمان فاسقان، اعتماد نكنيد. كسى كه پيمان خداوند را نقض مى كند، به عهد و پيمان ديگران وفادار نخواهد بود. ينقضون، يقطعون 3- انسان در برابر خداوند مسئول است، چون با عقل و فطرت خود، با او عهد و ميثاق بسته كه به احكام دين عمل كند. عهد اللَّه 4- اسلام با انزوا مخالف است. امر اللَّه ان يوصل 5 - عهدشكن، به تدريج مفسد مى شود. ينقضون، يفسدون 6- عهدشكن به خود ضربه مى زند، نه خداوند. اولئك هم الخاسرون240-عنكبوت، 69.
241-واذ اخذنا من النبييّن ميثاقهم احزاب، 7.
242-واذ اخذاللَّه ميثاق الذّين اوتوا الكتاب آل عمران، 187.
243-واذ اخذ ربّك من بنى آدم اعراف، 172.
244-بحار، ج 72، ص 198.
245-توبه، 111.
246-توبه، 4.
247-بقره، 124.
248-نهج البلاغه، خطبه 1.
249-بحار، ج 71، ص 87.
