اختلاف مردم در مقام" تذكر" و درك اين حقيقت كه در طريق و مسير" الى اللَّه" هستند
و بعبارت ديگر كسانى كه تنبه دارند و متذكرند به تذكرى كه هرگز دستخوش نسيان نشود با كسانى كه غفلت دارند، و واقعيتى را كه هيچ آنى از آن جدا نيستند (يعنى اينكه در زندگى در حال پيمودن راهى هستند كه يك قدم نمىتوانند از آن تخطى كرده يا يك لحظه آن را ترك گفته پا از آن بيرون نهند) را درك نمىكنند يكسان نيستند، چنان كه خداى تعالى فرموده:" هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ إِنَّما يَتَذَكَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ" «2» و نيز فرموده:(1) سوگند به نفس و كسى كه آن را چنين موزون آفريد، و پس از خلقت فجوران و تقوايش راى بان الهام كرد، به تحقيق رستگار شد كسى كه نفس راى تزكيه كرد و به تحقيق زيانكار و بى بهره شد آنكه قدر نفس راى نشناخت و از آن بهره بر نداشت. سوره شمس آيه 10.(2) آيا برابرند كسانى كه مىدانند و كسانى كه نمىدانند، جز اين نيست كه تنها صاحبان عقل متذكر مىشوند. سوره زمر آيه 9.