مفهوم عدالت در اصطلاح فقه و لسان ائمه اهل بيت (ع) و فرق آن با عدالت به مفهوم اخلاقى آن
و اين همان معنايى است كه در اصطلاح فقه آن را ملكه عدالت مىنامند، البته اين ملكه غير ملكه عدالت در اصطلاح فن اخلاق است، چون عدالت فقهى هياتى است نفسانى كه آدمى را از ارتكاب كارهايى كه به نظر عرف متشرع گناه كبيره است باز مىدارد، و اما ملكه عدالت در اصطلاح اخلاق ملكه راسخ به حسب واقع است نه به نظر عرف، و اين معنايى كه ما براى عدالت كرديم معنايى است كه از مذاق و مذهب امامان اهل بيت (ع) بنا بر رواياتى كه از آن خاندان نقل شده نيز استفاده مىشود، از آن جمله صدوق در كتاب فقيه به سند خود از ابن ابى يعفور نقل مىكند كه گفت حضور حضرت صادق (ع) عرض كردم: در بين(1) سوره مائده آيه 106.(2) اگر از گناهان كبيرهاى كه از ارتكاب آنها نهى شدهايد اجتناب كنيد ما گناهان كوچك شما را محو و در قرارگاه كريمى واردتان مىكنيم. سوره نساء آيه 31.(3) و كسانى كه به زنان پاكدامن و شوهردار نسبت زنا ميدهند آن گاه چهار شاهد اقامه نمىكنند آنان را هشتاد تازيانه بزنيد، و براى هميشه شهادت از ايشان نپذيريد، كه آنان همانا فاسقينند. سوره نور آيه 5.(4) سوره بقره آيه 282.