عدم تكلف و استفاده از طيبات و رزق حلال از آداب انبياء (ع) بوده است
در اين آيات انبيا را چنين تاديب فرموده كه اولا از طيباتى كه مواد حياتىاند استفاده و در آن تصرف كنند و ثانيا از خبائث يعنى هر چيزى كه طبع سليم از آن نفرت مىكند اجتناب نمايند، و ثالثا عمل را صالح انجام دهند. و عمل صالح عبارتست از هر كارى كه فطرت بشر به آن رغبت داشته و سزاوار مىداند كه از آدمى سرزند، و خلاصه كارهايى است كه بر وفق مقتضاى اسبابى باشد كه خداوند در ابقاى حيات بشر مقرر فرموده است، يا عبارتست از كارهايى كه لايق و صالح براى تقديم به پيشگاه ربوبى باشد، و هر دو معنا با هم متقاربند.(1) پيغمبر چنان نيست كه در آنچه خدا براى او فريضه قرار داده حرجى بر او باشد، كما اينكه سنت خدا در ساير انبياى گذشته نيز چنين بوده، آرى امر خداوند هم مقدر است و هم مقدور. انبياء كسانىاند كه رسالتهاى خدا را تبليغ مىكنند و از او مىترسند از احدى جز از خداوند، و بس است خداوند براى حساب. سوره احزاب آيه 39.(2) من از كسانى كه خود را به زحمت مىاندازند نيستم. سوره ص آيه 86.(3) خداوند هيچ كسى را جز به آنچه كه در خور طاقت اوست تكليف نمىكند. سوره بقره آيه 286.(4) خداوند هيچ كسى را جز به مقدار قدرتى كه به او داده تكليف نمىكند. سوره طلاق آيه 7.(5) هان اى رسولان! استفاده كنيد از طيبات و عمل صالح كنيد، بدرستى به هر كارى كه مىكنيد من دانايم. و اين دستور دستور واحدى است براى عموم شما و منم پروردگار شما پس بپرهيزيد از عذاب من.سوره مؤمنون آيه 52.