ترجمه تفسیر المیزان جلد 10

" قُلْ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ لا يُفْلِحُونَ" در اين آيه شريفه گويندگان آن سخن كفرآميز را تهديد و انذار مى‏كند به اينكه اين افتراء عاقبت شومى دارد. در اين دو آيه التفات لطيفى به كار رفته كه براى همه روشن است، چون در آغاز گويندگان آن سخن را غايب فرض كرده و از آنان حكايت كرده كه چنين و چنان مى‏گويند:" قالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَداً" و سپس همانان را با خطابى خشم‏آلود مخاطب قرار داده كه شما در اين نسبتى كه به خدا مى‏دهيد و اين افترايى كه بر او مى‏بنديد هيچ دليلى نداريد:" إِنْ عِنْدَكُمْ مِنْ سُلْطانٍ بِهذا أَ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ"؟

و در اين خطاب صاحب خطاب را معرفى نكرده، و نفرموده كه خداى تعالى مى‏فرمايد: شما دليلى بر اين گفته خود نداريد، بلكه خداى تعالى را غايب به حساب آورده و فرموده:" أَ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ..."، آيا بر خدا افترايى مى‏بنديد كه هيچ علمى به آن نداريد؟

و نفرموده:" ا تقولون على- آيا بر من افتراء مى‏بنديد؟"

و يا" ا تقولون علينا- آيا بر ما افتراء مى‏بنديد"؟

و اين به خاطر آن بوده كه عظمت مقام خود را از اينكه با مشتى نفهم هم كلام شود حفظ نمايد، و سپس بار ديگر از آنان روى گردانيده خطاب را متوجه رسول گرامى‏اش كرده كه تو بگو:" إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ لا يُفْلِحُونَ"، تا با اين تغيير سياق، هم ساحت مقدس خود را از جهل آنان منزه داشته و هم به زبان رسول گرامى‏اش تهديدشان كرده باشد، چون تهديد و انذارشان كار رسول خدا (ص) و وظيفه او است.

" مَتاعٌ فِي الدُّنْيا ثُمَّ إِلَيْنا مَرْجِعُهُمْ ثُمَّ نُذِيقُهُمُ الْعَذابَ الشَّدِيدَ بِما كانُوا يَكْفُرُونَ" اين آيه شريفه خطابى است به رسول خدا (ص)، كه در آن علت رستگار نشدن كفار چنين بيان شده كه اين كفار در مقابل كفر به خداى تعالى چيزى بدست نياوردند جز متاعى اندك و لذتى دنيايى و موقت كه سرانجامش بازگشت به خداى تعالى و عذاب شديدى است كه خواهند چشيد.