ترجمه تفسیر المیزان جلد 10

" قُلْ يا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَكُمُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكُمْ" منظور از" حق" كه مى‏فرمايد به سوى شما انسانها آمده، يا قرآن است و يا دعوت حقه‏اى كه قرآن مشتمل بر آن است، و جمله" فَمَنِ اهْتَدى‏ ..." اعلامى است عمومى، به اينكه همه انسانها در آنچه براى خود انتخاب مى‏كنند آزادند، و هيچ كس نمى‏تواند آزادى در انتخاب را از كسى سلب كند. و اين اعلام را بيان اين حقيقت كرده كه حق- همان حقى كه به‏
سويشان آمده- داراى خاصيت و حكمى است، و آن اينست كه هر كس به سوى آن راه يابد در حالى كه راه يافته سودش عايد خودش مى‏شود، و هر كس از آن روى بگرداند و راهى ديگر برود در حالى رفته كه ضرر اين انحراف عايد خودش مى‏شود. پس، انسانها مى‏توانند هر يك از اين دو را كه براى خود مى‏پسندند انتخاب كنند، يا نفع و يا ضرر را. و او (رسول خدا) وكيل مردم نيست، تا كارى را كه به عهده تك تك انسانها است او انجام دهد. بنا بر اين، بيان آيه شريفه كنايه است از وجوب اهتداء مردم به سوى حق، چون نفعشان در آن است.

" وَ اتَّبِعْ ما يُوحى‏ إِلَيْكَ وَ اصْبِرْ حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ وَ هُوَ خَيْرُ الْحاكِمِينَ"

دستورى است به رسول خدا (ص) به اينكه تنها تابع آن فرامينى باشد كه به خود او وحى مى‏شود، و در برابر هر مصيبت و رنجى كه در راه اين تبعيت خواهد ديد صبر كند.
و نيز وعده‏اى است به اينكه خداى سبحان بزودى بين او و قومش حكم خواهد كرد، و او حكم نمى‏كند جز به نحوى كه مايه روشنى چشم آن جناب باشد. و بنا بر اين، آيه شريفه هم دستور به استقامت است و هم تسليت بر مصائبى كه آن جناب مى‏بيند و هم وعده‏اى است به اينكه عاقبت خير، تنها نصيب او است.
آيه شريفه با حكم خداى تعالى ختم شده، همان حكمى كه بخش عظيمى از آيات اين سوره بر آن حكم اعتماد داشت- و خدا داناتر است.