ترجمه تفسیر المیزان جلد 10

اينها (بدانند) كه نمى‏توانند خدا را در زمين به ستوه آورند و (اصولا) غير خدا هيچ اوليايى ندارند (و از ناحيه يگانه وليشان) عذابى مضاعف دارند، نه ديگر قدرت شنوايى برايشان مى‏ماند و نه نيروى بينايى (20).

اينها همانهايند كه (در دنيا) حقيقت ذاتشان را باختند و از دست دادند، و در قيامت اثرى از آن افتراءاتشان نمى‏بينند (21).

در نتيجه در آخرت زيانكارترين افراد نيز همينهايند (22).

كسانى كه ايمان آورده اعمال صالح انجام مى‏دهند و به منظور تقرب به خدايشان براى او تواضع مى‏كنند، اهل بهشت و در آن جاودانند (23).

مثل اين دو طايفه مثل كور و كر، و بينا و شنوا است، اگر اين دو طايفه يكسان باشند آن دو طايفه نيز يكسان خواهند بود، پس چرا به خود نمى‏آيند (24).

بيان آيات‏

از ظاهر اين آيات برمى‏آيد كه در زمينه دلخوش كردن رسول خدا (ص) و تقويت ايمان آن جناب به كتاب خدا و تاكيد بصيرتش نسبت به وظيفه‏اش سخن دارد. پس سياق كلام در اين آيات سياق خطاب به رسول خدا (ص) است، همانطور كه در آيات قبل، تا آنجا كه مشركين متهمش كردند به دروغ بستن به خدا، روى سخن به آن جناب بود. بعد از نقل آن اتهام باز روى سخن به آن جناب كرد كه عليه مشركين تحدى كن و بگو:

اگر راست مى‏گويند ده سوره مثل قرآن بياورند و به خدا افترا ببندند. و در آخر به آن جناب امر مى‏كند به اينكه دلخوش بدارد، و بر علمى كه نسبت به خدايى بودن قرآنش دارد ثبات به خرج دهد، يعنى بداند كه او بر حق است و به خدا افتراء نبسته، پس از اينكه اكثر مردم (مشركين) از پذيرفتن دعوتش اعراض مى‏كنند دل چركين نباشد، و در ايمان و علم خود دچار ترديد نگردد.