ترجمه تفسیر المیزان جلد 10

مؤلف: در سابق ما به پاره‏اى از مطالب در معناى جمله" شربت العلم شربا و نهلته نهلا" اشاره كرده‏ايم.

و در همان كتاب است كه واحدى و ابن عساكر از شداد بن اوس روايت كرده‏اند كه گفت: رسول خدا (ص) فرمود: شعيب (ع) از عشق به خدا آن قدر گريست تا كور شد و خداى تعالى دوباره چشمش را به او برگردانيد و به وى وحى فرستاد: اى شعيب! اين چه گريه‏اى است كه مى‏كنى؟

آيا از شوق به بهشت است و يا ترس از دوزخ؟

شعيب عرضه داشت:

نه، و ليكن حب تو در دلم گره خورده، وقتى به تو نظر كنم ديگر باكى از آن ندارم كه تو با من چه معامله‏اى خواهى كرد؟

پس خداى تعالى به وى وحى فرستاد كه: اى شعيب! اگر اين گفته تو حق باشد پس گوارا باد تو را لقاى من، اى شعيب!

به همين جهت من موسى بن عمران را خادم تو كردم با اينكه او حكيم و هم سخن من است. «1»

مؤلف: مراد از اينكه آن جناب در پاسخ خداى تعالى عرضه داشت:
" وقتى به تو نظر كنم"، نظر قلبى است نه نگاه كردن با چشم سر، تا مستلزم جسمانيت خدا باشد چون خداى متعال منزه از جسمانى بودن است و ما در تفسير آيه" وَ لَمَّا جاءَ مُوسى‏ لِمِيقاتِنا" «2» در جلد ششم اين كتاب توضيحى در اين باره داديم.

و در همان كتاب است كه ابو الشيخ از على بن ابى طالب (رضى اللَّه عنه) روايت كرده كه روزى در خطبه‏اش اين آيه را كه راجع به شعيب است تلاوت كرد كه قوم او به او گفتند:

" وَ إِنَّا لَنَراكَ فِينا ضَعِيفاً"، آن گاه فرمود: شعيب (ع) نابينا شده بود، بدين جهت او را ضعيف شمرده و نسبت ضعف به او دادند، و در تفسير جمله" وَ لَوْ لا رَهْطُكَ" على (ع) فرمود:

" به خدايى سوگند كه جز او معبودى نيست آنها از جلال و عظمت پروردگارشان هيچ پروايى نكرده‏اند و جز از قوم و عشيره از هيچ چيز هيبت نمى‏بردند.

(1) الدر المنثور، ج 3، ص 348.

(2) سوره اعراف، آيه 143.