اِشراف اولياي الهي بر خاطرات - شمیم ولایت نسخه متنی

كه خداوند به صورت مفرد از خود ياد كرده، تفاوت دارد، زيرا در مواردي كه جمع ذكر شده،
انجام كار به فرشتگان محوّل شده و آنان كار را انجام مي‏دهند[1]؛ (إنا أعطيناك الكوثر)[2].

لذا در اين‏گونه موارد، لفظ جمع يا متكلّم مع الغير (ما) به كار رفته است، ولي در جايي كه كار مخصوص خداوند است، لفظ هم به صورت مفرد آمده است. بنابراين جمع آوردن (الذين امنوا) در آيه ولايت براي تعظيم و تكريم حضرت علي(عليه‌السلام) نيست، بلكه براي تشويق است.

اِشراف اولياي الهي بر خاطرات

مردان الهي نسبت به هوس‏ها، خواسته‏ها، گفتار و اعمال غير خدايي بي‏اعتنا هستند و فقط به خدا، مظاهر الهي، خاطرات، سخنان و اعمال خدايي توجّه دارند. از اين‏رو با اين كه قلبشان متوجّه خداست، صداي فقير را كه فرستاده خداست، مي‏شنوند؛ «إنّ المسكين رسول الله»[3] و اين شنيدن و اجابت در خواست، هر كدام عبادت جداگانه‏اي براي آنان است، گرچه در حال نماز باشند.

سنّت الهي نيز بر اين است كه خداي سبحان از طرفي توان مالي شخص را بهبود مي‏بخشد و از سوي ديگر، فقير را به سوي او اعزام مي‏كند تا او را بيآزمايد، چنان‏كه در ايّام حجّ به صيدهاي دامنه كوه عرفات دستور مي‏دهد تا در تيررس حاجيان مُحْرِم قرار گيرند؛ (وليبلونّكم اللّه بشي‏ء من الصيد تناله أيديكم ورماحكم)[4] و از طرف ديگر حاجيان مُحْرِم را از شكار نهي مي‏كند؛ (لاَتقتلوا الصيد وأنتم حُرُم)[5] تا بدين
وسيله حاجيان را آزمايش كند، و اگر اين مرحله از كار نباشد، امتحان الهي محقق نمي‏شود.

[1] ـ مانند «إنّا أنزلنا إليكم نوراً مبيناً»؛ سوره نساء، آيه174.

[2] ـ سوره كوثر، آيه 1.

[3] ـ نهج‏البلاغه، حكمت 304.

[4] ـ سوره مائده، آيه94.

[5] ـ سوره مائده،آيه95.