بندگان و سلب مالكيت غيرخدا - شمیم ولایت نسخه متنی

از اين‏رو خداي سبحان پس از شمارش
پاره‏اي از معاصي مي‏فرمايد:

(كُلُّ ذلِك كانَ سَيِّئُهُ عِنْدَ رَبِّكَ مَكْرُوهاً)[1]؛ همه اين كارها، بدش نزد خداوند ناپسنديده است.

بندگان و سلب مالكيت غيرخدا

هنگامي كه روشن شد كه هر گونه مِلك و مُلكي از غير خدا سلب شده و فقط براي خدا اثبات مي‏شود، مسأله حائز اهميّت آن است كه بايد اوّل مالكيّت خود و ديگران را نفي كند و سپس مالكيّت خدا را اثبات نمايد. معرفت انسان هم‏چون زدودن غبار از چهره آينه است كه زمينه را براي ظهور مالكيت مطلقه خدا هموار مي‏كند.

مالكيت خدا نيز مانند اصل وجود او واقعيّتي مسلم و غيرقابل تغيير است كه در فطرت و نهان هر انساني تعبيه شده و تنها وظيفه هر انسانِ حق‏طلب آن است كه موانع شهودِ اين حقيقت را از برابر ديده بصيرتِ خويش به كناري زده و شاهد زيباي حقيقت را در نهان‏خانه فطرت خويش نظاره كند.

اين سخن در اصل توحيد و تحليل معناي كلمه طيّبه «لا إله‏إلاّاللّه» نيز جاري است؛ يعني اين كلمه طيّبه به دو جمله و دو قضيّه مستقلّ كه يكي نفي طاغوت و ديگري اثبات حقّ است، منحلّ نمي‏گردد، زيرا صحنه جان انسان عرصه توحيد است و خداي يگانه در فطرت همه انسان‏ها حضور و ظهور دارد. از اين رو «الاّ» به معناي «غير» است و بازگشت اين كلمه طيّبه تنها به يك قضيه است كه مفاد آن تثبيت همان مقتضاي فطرت است و مراد آن است كه غير از خداي سبحان كه فطرت آن را مي‏يابد و مي‏پذيرد، خداي ديگري نيست.

مسأله مالكيت خداوند نيز اين چنين است. خداي سبحان به رسولش مي‏فرمايد:

[1] ـ سوره اسراء، آيه 38.