فصل سوم. حكمت علوي - شمیم ولایت نسخه متنی

فصل سوم. حكمت علوي

مقدّمه

حكمت كه موهبتي الهي به انسان‏هاي خاص است[1] و اساس آموزه‏هاي انبيا و اوليا را تشكيل مي‏دهد[2]، مجموعه‏اي از قضاياي حق و برابر با واقع است كه سعادت انسان را تأمين مي‏كند[3].

حكمت كه كمال و تعالي انسان را پي‏ريزي مي‏كند، به دو قسم حكمت نظري و عملي تقسيم مي‏شود، زيرا مسايلي كه مورد بحث قرار مي‏گيرد، دوگونه است:

1. مسايلي كه موضوعات آن خارج از قدرت، انتخاب و اختيار بشر است، مانند مسائل مربوط به مبدأ، معاد، توحيد، فرشتگان، جهان مجرد، عالم ملكوت، ماده و سير تكاملي آن و ساير مسايل نظري كه خواه انسان باشد يا نباشد، وجود آن حقايق در جاي خود محفوظ است و تحت اختيار و قدرت بشر نيست. اين سلسله مباحث را «حكمت نظري» مي‏نامند.

2. مسايلي كه موضوعات آن در اختيار، انتخاب و قدرت بشر قرار دارد، مانند
مسايل مربوط به تهذيب نفس، پرورش روح، رشد اخلاق، نحوه اداره امور خانه و خانواده، بحث درباره فضايل نفساني، عدالت، زهد و تقوا، چگونگي اداره امور جامعه، سياست كشورهاي اسلامي و مناطقي كه بشر در آن سكونت دارد و هر چيزي كه به وجود بشر بستگي دارد. اين سلسله مسايل را «حكمت عملي» گويند.

[1] ـ سوره بقره،آيه 269.

[2] ـ سوره بقره،آيه 129.

[3] ـ سوره اسراء،آيه 39.