قرآن نور الهي - شمیم ولایت نسخه متنی

قرآن نور الهي

قرآن جلوه ويژه الهي است. ازاين‏رو، نور مخصوص او را به همراه دارد. حضرت علي(عليه‌السلام) در اين باره فرمود:

«أَبتعثه بالنور المضي‏ء والبرهان الجليّ والمنهاج البادي
والكتاب الهادي»[1]؛ وي را با نوري روشني بخش )قرآن( و برهان و دليلي آشكار و راهي واضح و كتابي هدايت كننده برانگيخت.

نيز فرمود: «ثمّ أَنزل عليه الكتاب نوراً لاتطفأ مصابيحه وسراجاً لايخبو تَوَقُّدُهُ»[2]؛ سپس، كتاب آسماني (قرآن) را بر او نازل فرمود، نوري كه خاموشي ندارد و چراغي كه افروختگي آن زوال نپذيرد.

همچنين فرمود: «كتاب الله تبصرون به و تنطقون به»[3]؛ اين كتاب خداست كه با آن مي‏توانيد حقايق را ببينيد و با آن سخن گوييد.

اگر خداوند قرآن را به عنوان نور نازل نكرده بود، هرگز ديدن اشيا با آن ممكن نبود، چون بصيرت دل با نور معنوي مي‏تواند اشيا و اشخاص را درك كند؛ نظير آن كه چشم سر با نور حسّي و مادي اشيا را مي‏بيند.

غرض آن كه در نهج البلاغه، هم به تصريح و هم به تلويح از قرآن به نور ياد شده است كه اين نورِ ويژه محصولِ همان تجلّي علمي خاص است. گرچه وسايط فيض در تجلّي ساير اشيا مأموران مخصوص خداوندند، ليكن در تجلّي قرآن‏كريم مبادي فاعلي قريب نيز فرشتگان معصومِ مخصوصند.

حضرت علي(عليه‌السلام) در اين باره فرمود:

«و مسبّحون لايسأمون، لايغشاهم نوم العين ولاسهو العقول ولافترة الاَبدان ولاغفلة النسيان ومنهم أُمناء علي وَحيِه وَالسِنةٌ إِلي رُسُله»[4]

و «جَعَلهم الله فيما هنالك أَهل الاَمانة علي وحيه وحَمَّلهُم إِلي المرسلين ودائع أَمره ونهيه وعَصَمَهم من ريب الشبهات»[5]

[1] ـ نهج البلاغه، خطبه 161.

[2] ـ همان، خطبه 198.

[3] ـ همان، خطبه 33.

[4] ـ همان، خطبه 1.

[5] ـ همان، خطبه 91.