اعطاي معرفت همه‏جانبه - شمیم ولایت نسخه متنی

2. رسالت قرآن در معرفت

قرآن كه خود علم ممثَّل است، بيش از هر چيز جوامع بشري را به دانش فرا مي‏خواند، چون با سرمايه بينش علمي، فروغ هدايت آن روشن‏تر مي‏شود، زيرا گرچه رهنمود قرآن در تبشير و انذار عالَم است: (ليكون للعالمين نذيراً)[1]، ليكن سودمندان از آن كساني‏اند كه از زبانه دوزخ هراسناكند؛ (إِنَّما أَنت منذرُ من يخشيها)[2] و هراسناكان از شعله جهنم زياد نيستند و مهم‏ترين آنان عارفان به خداي سبحان و عالمان به احكام و حِكم اويند: (إِنَّما يخشي الله من عباده العلمؤا)[3].

آنان در پرتو خدا باوري و خداپروايي، شايسته صحابت فرشته‏ها شده و در صحنه برجسته‏ترين معارف الهي يعني توحيد به شهادت نشسته و اداي شهادت آنان مسموع گوش دل صاحب‏دلان شده و مُهر تأييد و امضاي خداي واحد را به همراه خود دارد؛ (شهدالله أَنَّهُ لا إِله‏إِلّاهو والملئكة وأُولوا العلم قائماً بالقسط لاإِله‏إِلّاهو العزيز الحكيم)[4].

اعطاي معرفت همه‏جانبه

رسالت قرآن در دعوت به معرفت، شامل همه اركان آن‏است؛ يعني هم مبدأ را كه خداي سبحان و اسماي حسناي او و مظاهر گوناگون آن‏ها است، به عنوان مبدأشناسي ياد مي‏كند و هم معاد را كه همان مبدأ است، با اسماي حسناي ديگر ارايه مي‏دهد و هم رابطه بين آغاز و انجام را كه مظاهر اسماي حسناي ديگر خداي
سبحانند، هدايت مي‏كند.

[1] ـ سوره فرقان، آيه 1.

[2] ـ سوره نازعات، آيه 45.

[3] ـ سوره فاطر، آيه 28.

[4] ـ سوره آل‏عمران، آيه 18.