معاشرت انساني - شمیم ولایت نسخه متنی

معاشرت انساني

قرآن ادب برخورد با ديگران را نه تنها در قلمرو برادران اسلامي لازم مي‏شمارد و با دستور (إِنَّما المؤمنون إِخوة)[1]، آيين برادري و برابري را در بين مسلمانان اِحيا مي‏كند، بلكه برابر با داعيه جهان‏شمول بودنش، اساس صفا و صميميت انساني را در بين تمام جوامع بشري سودمند مي‏شمارد.

برپايه قرآن، مادامي‏كه شخص يا گروهي خيال خام و خانمان‏سوز فتنه را در سر نمي‏پرورانند و هوس سرد ستمگري را در دل سان نمي‏دهند، بايد با همه آن‏ها به ميزان قسط و عدل عمل كرد و احترام متقابل را با گراميداشت عدل و دادِ همه‏جانبه حفظ نمود: (لاينهيكم الله عن الَّذين لم يقاتلوكم في الدّين ولم يخرجوكم من دياركم أَن تبرُّوهم وتقسطوا إِليهم إِنَّ الله يحبُّ المقسطين)[2]؛ خداوند شما را نهي نمي‏كند، از كساني كه در دين با شما نجنگيدند و شما را از شهرتان بيرون نكردند، اين‏كه به آن‏ها نيكي كنيد و با آن‏ها با عدالت رفتار كنيد كه همانا خداوند عدالت‏پيشگان را دوست دارد.

معاشرت نيكو و محبت‏آميز

از آن‏جا كه انسان با (أَحسن تقويم)[3] خلق شد و شايسته پرورش موجودي
اين‏چنين، همانا برخوردي اَحسن است، خداوند در قرآن‏كريم فرمود:

[1] ـ سوره حجرات، آيه 10.

[2] ـ سوره ممتحنه، آيه 8.

[3] ـ سوره تين، آيه 4.