معيار دنياگرايي - شمیم ولایت نسخه متنی

اگر راهنماي مردم از آنان جدا و منزوي شود، چنين هجري، هجر
جميل نيست، زيرا آن‏ها را بي‏سرپرست رها كرده است، در حالي كه پيام خدا را بايد به آنان برساند؛ ولي اگر در عين اين‏كه به مقدار لزوم، هدايت آن‏ها را بر عهده دارد، با آنان با صفا و صميميّت به‏سر نبرد و در حلقه آن‏ها شركت نكند و ايشان را به جمع خاص خود راه ندهد، چنين رفتاري هجر جميل است.

معيار دنياگرايي

دنياگرايي آن است كه انسان همه توان و استعداد خويش را براي به‏دست آوردن متاع دنيوي به‏كار بندد. بنابراين، تلاش و كوشش‏هايي كه انسان براي بهبود وضع اقتصادي خود و جامعه خويش انجام مي‏دهد، دنياگرايي نيست، بلكه تلاش متكاثرانه‏اي كه تنها براي جمع‏آوري مال و ثروت است، دنياست.

كسي كه تلاش و كوشش مي‏كند تا نظام اسلامي را از وابستگي به بيگانه برهاند يا كشورش را از تهاجم بيگانگان نجات دهد يا براي حفظ حيثيت خود و عايله‏اش كوشش اقتصادي دارد، عصاره كار او آخرت است، نه دنيا. از اين‏رو، در منابع اسلامي كار و تلاش براي كسب درآمد حلال، و هزينه آن براي رفاه خانواده و جامعه، عبادت و وسيله كسب عزت و بزرگواري شمرده شده است، چنان‏كه امام صادق(عليه‌السلام) از پيامبر اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم روايت فرموده است:

«العبادة سبعون جزءاً أفضلها طلب الحلال»[1]؛ عبادت هفتاد جزء دارد كه بهترين قسمت آن كسب روزي حلال است. نيز آن حضرت در حديث ديگري مي‏فرمايد: «الكاد علي عياله كالمجاهد في سبيل‏الله»[2]؛ كار و تلاش براي رفاه خانواده مانند جهاد در راه خداوند است.

[1] ـ تهذيب، ج 6، ص 324.

[2] ـ وسائل الشيعه، ج 17، ص 67.