تجلّي قرآن كريم - شمیم ولایت نسخه متنی

تنها عامل تجلّي روز همانا ظهور ربوبيّت خداوند است كه مُقدِّر شب و روز، مُكَرِّر آن‏ها در يك‏ديگر، و مولج هر يك در ديگري است؛ (وجَعَلنا الّيل والنهار
ايتين فمحونا اية الّيل وجعلنا اية النهار مبصرة)[1]. از اين جهت، مي‏توان گفت كه ظهور روز از ظهور خداوندي است كه نور آسمان‏ها و زمين است؛ (الله نور السموات والأرض)[2].

از سخنان حضرت علي(عليه‌السلام) در توجيه كيفيت آفرينش جهان بر مي‏آيد كه اساس خلقت‏الهي همان تجلّي عيني اوست، چنان كه آن حضرت(عليه‌السلام) در نهج‏البلاغه فرمود: «الحمد لله المتجلّي لخلقه بخلقه»[3]؛ ستايش، مخصوص خدايي است كه به وسيله مخلوقاتش براي آن‏ها جلوه‏گر است.

پايه معرفت خالق نيز همان تجلّي علمي اوست، چنان كه آن حضرت(عليه‌السلام) فرمود: «بها تجلّي صانعها للعقول»[4]؛ آفريدگار مخلوقات به وسيله آنان براي عقل‏ها تجلي كرد.

تجلّي قرآن كريم

روشن شد كه اساس آفرينش خداوند تجلّي عيني اوست و پايه معرفت الهي تجلّي علمي او است. صدور يا ظهور قرآن كريم از ذات اقدس خداوندي نيز با تجلّي ويژه است، چنان كه اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) در اين باره فرموده است:

فبعث الله محمّداًصلي الله عليه و آله و سلم بالحق ليخرج عباده من عبادة الاَوثان إِلي عبادته ومن طاعة الشيطان إِلي طاعته بقران قد بيّنه وأَحكمه... فتجلّي لهم سبحانه في كتابه من غير أَن يكونوا رأوه بما أَراهم من قدرته[5].

[1] ـ سوره اسراء، آيه 12.

[2] ـ سوره نور، آيه 35.

[3] ـ نهج البلاغه، خطبه 108.

[4] ـ همان، خطبه 186.

[5] ـ همان، خطبه 147.