ز شكر وى آن نعمت افزون بود فلك وار با هر كه بندد كمر بريزد در آشوب چون ميغ او هر آنچ او نموده گه كارزار صلاح جهان آن شب آمد پديد كجا گام زد خنگ پدرام او به هر دايره كو زده تركتاز بران بقعه كاو بارگى تاخته بر آن دژ كه او رايت انگيخته اگر ديگران كاصلشان آدميست ندانم كس از مردم روشناس ز بس ناز و نعمت كزو رانده اند اگر مرده اى سر آرد ز گور هزاران دل مرده از عدل شاه چو عيسى بسى مرده را زنده كرد جهان بود چون كان گوهر خراب زمين دوزخى بود بى كار و كشت ز هر نعمتى كايدش نو به نو به هر نيكوى چون خرد پي بردگر از نخل طوبى رسد در بهشت گر از نخل طوبى رسد در بهشت
ولى نعمتى بيش از اين چون بود بر آب افكند چون زمينش سير سر تيغ كوه از سر تيغ او نه رستم نموده نه اسفنديار كه از مولد اين صبح صادق دميد زمين يافت سرسبزى از گام او ز پرگار خطش گره كرده باز زمين گنج قارون برانداخته سر كوتوال از دژ آويخته همه مردمند او همه مردميست كزان مردمى نيست بر وى سپاس ولي نعمت عالمش خوانده اند بگيرد همه شهر و بازار شور شود زنده و خصم نايد به راه به خلقى چنين خلق را بنده كرد به آبادى افتاد ازين آفتاب به ابرى چنين تازه شد چون بهشت دهد بخش خواهندگان جو به جو جهان ياد نيك از جهان كى بودبه هر كوشكى شاخ عنبر سرشت به هر كوشكى شاخ عنبر سرشت
لطفا منتظر باشید ...
