كه بازى كند بر پريشه زور سپاس از خداوند گيتى پناه به انصاف شه چشم دارم يكى گر افسانه اى بيند از كار دور وگر بيند از در در او موج موج در اين گنجنامه زر از جهان كسى كان كليد زر آرد به دست وگر گنج پنهان نيارد پديد تو دانى كه اين گوهر نيم سفت نشاط از تو دارد گهر سفتنم خرد كاسمان را زمين مي كند چو فرمان چنين آمد از شهريار به گفتار شه مغز را تر كنم فرستم عروسى بدان بزمگاه عروسى چنين شاه را بنده باد به اندازه آنكه نزديك و دور گل باغ شه عالم افروز باد دريده دهن بد سگالش چو داغ نظامى چو دولت در ايوان اوز چشم بد آن كس نيابد گزند ز چشم بد آن كس نيابد گزند
نه پيلى نهد پاى بر پشت مور كه بيشست از اين قصه انصاف شاه كه بيند در اين داستان اندكى نه سايه بر او گستراند نه نور سراينده را سر برآرد به اوج كليد بسى گنج كردم نهان طلسم بسى گنج داند شكست شود خرم آخر به زرين كليد چه گنجينه ها دارد اندر نهفت سزاوار توست آفرين گفتنم برين آفرين آفرين مي كند كه بر نام ما نقش بند اين نگار بگفت كان مغز در سر كنم كزو چشم روشن شود بزم شاه بران فحل آفاق فرخنده باد چراغ جهان تاب را هست نور چراغ شبش مشعل روز باد زبان سوخته دشمنش چون چراغ شب و روز باد آفرين خوان اوكه پيوسته سوزد بر آتش سپند كه پيوسته سوزد بر آتش سپند
لطفا منتظر باشید ...
