لوامع صاحبقرانی جلد 3

بر مذهب آن ملعون و ايشان را خطابيه مى‏گفتند و حضرات ائمه معصومين (صلوات اللَّه عليهم) از دو طايفه تقيه مى‏فرمودند يكى از عامه و دويم از غاليان كه همين از ايشان چيزى مى‏شنيدند كه دلالت كند بر بزرگى ايشان آن را مستند خود مى‏ساختند و چون مذهب خطابيه شيوع عظيم بهم رسانيد در كوفه حضرت تقيه از سنيان و از ايشان مى‏فرمودند و نماز شام را بعد از غيبوبت قرص به جا مى‏آوردند.

و محتمل است كه بحسب واقع به استتار قرص وقت داخل شود و تاخير آن تا ذهاب حمره مشرقيه سنت بوده باشد مثل ظهر چنانكه گذشت و چون ديدند كه اين معنى سبب اين شد كه نماز شام را در وقت خفتن مى‏كردند ديگر مبالغه در تعجيل مى‏فرمودند چون بعد از غروب شمس بهتر از آن بود كه بعد از غروب حمره و اشتباك نجوم به جا آورند و ظاهر حديث باين معنى اربط است و معنى اول نيز شواهد بسيار دارد پس اولى و احوط آنست كه نماز ظهر و عصر را باين وقت نيندازند و اگر به سبب عذرى به اين وقت افتد نيت ادا و قضا نكنند و نماز شام و افطار را پيش از ذهاب حمره مشرقيه به جا نياورند و اللَّه تعالى يعلم.

(و قال سماعة بن مهران قلت لأبي عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) فى المغرب انّا ربّما صلّينا و نحن نخاف ان يكون الشّمس خلف الجبل او قد سترنا منها الجبل فقال لي ليس عليك صعود الجبل)(1)

و بسند موثق كالصحيح منقول است از سماعه كه عرض نمودم به خدمت حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) در وقت شام كه بسيار است كه نماز مى‏كنيم و مى‏ترسيم كه آفتاب پشت كوه باشد و كوه حايل باشد و در بسيارى از كتب احاديث بلفظ او واقع شده است كه راوى شك دارد كه عبارت اوّل را گفته است يا دويم را و مراد از هر دو يكى است پس حضرت فرمودند كه بر تو واجب‏