لوامع صاحبقرانی جلد 3

نديدم و ظاهرا تعبير به احبّ از روى تقيه واقع شده باشد و مراد آنست كه البته مى‏بايد كه در وقتى كه شك داشته باشد نماز نكند چون تكليف به نماز ظاهر نيست تا جزم بدخول وقت بهم نرسد و ظاهرا مراد از گذشتن وقت وقت فضيلت باشد چون وقت فضيلت تنگ است و زود بيرون مى‏رود و ممكن است كه مراد اين باشد كه بر سبيل فرض محال فرموده باشند كه اگر كسى نماز را بعد از خروج وقت كند بهتر است از آن كه قبل از دخول وقت كند زيرا كه قضاى نماز به جاى ادا واقع مى‏شود اما پيش از وقت البته باطل است و اعاده مى‏بايد كرد.

چنانكه در حديث صحيح يا موثق كالصحيح وارد شده است از حضرت امام محمد باقر (صلوات اللَّه عليه) از شخصى كه نماز صبح را در شب كرده باشد به آن كه شب ماه باشد و گمان كرده باشد كه صبح شده است و خواب رفته باشد تا آفتاب طالع شود و او را خبر كنند كه نماز را پيش از صبح كرده است حضرت فرمودند كه اعاده مى‏كند نماز را يعنى قضا مى‏كند.

و در حديث كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) وارد شده است كه فرمودند كه هر كه نماز كند در غير وقت نماز او نماز نيست و باطل است و محتمل است كه مراد اين باشد كه هر كه در غير وقت فضيلت نماز را واقع سازد يا از او كالعدم است و اللَّه تعالى يعلم.

و اخبار بر اين مضمون بسيار است و خلافى نيست ميان علما در آن كه نماز پيش از دخول وقت باطل است هر گاه تمام پيش از وقت واقع شده باشد خواه عمدا و خواه از روى نسيان و خواه از روى جهالت واقع شده باشد.

(و روى معاوية بن وهب عن ابى عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) انّه قال كان المؤذّن ياتى النّبي (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فى الحرّ فى صلاة الظّهر فيقول له رسول اللَّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم) ابرد ابرد قال مصنّف هذا