لوامع صاحبقرانی جلد 3

مى‏آوردند و سه ركعت وتر را در ربع آخر شب به جا مى‏آوردند و در آن سه ركعت سوره حمد و قل هو اللَّه احد مى‏خواندند و فاصله مى‏كردند ميان نماز شفع و نماز وتر به سلام و سخن مى‏فرمودند و اگر كارى داشتند به آن امر مى‏فرمودند و از مصلّى خود بيرون نمى‏فرمودند تا ركعت سيم وتر را به جا مى‏آوردند و در آن ركعت قنوت مى‏خواندند پيش از ركوع پس سلام مى‏دادند و دو ركعت نافله صبح را به جا مى‏آوردند اندكى پيشتر از صبح كاذب يا صبح صادق و گاهى در صبح كاذب يا اول صبح صادق به جا مى‏آوردند و گاهى اندكى بعد از آن پس دو ركعت نماز صبح را به جا مى‏آوردند در صبح صادق كه سفيدى در عرض افق ظاهر مى‏شد و خوب روشن مى‏شد كه علم بدخول وقت بهم مى‏رسيد همه كس را پس اين نمازى بود كه حضرت سيّد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) بر اين مداومت مى‏نمودند تا از دنيا متوجه اعلى عليين شدند.

بدان كه اين حديث را مسند نديده‏ام و ليكن چون صدوق حكم به صحت آن كرده‏اند البته صحيح مى‏دانسته‏اند و دلالت مى‏كند بر آن كه نماز چاشت بدعت است و از اخبار عامه در صحاح ايشان نيز ظاهر مى‏شود كه بدعت باشد و ديگر دلالت مى‏كند بر آن كه هشت ركعت نافله زوال نماز آن وقتست نه نماز نافله ظهر و احاديث بسيار بر اين معنى دلالت مى‏كند پس اگر در نيت قصد نماز نافله كند بهتر است و در خاطر چنين باشد كه اگر از جهت نماز ظهر مطلوب باشد چنان باشد و اگر فى نفسها مطلوب باشد چنان باشد و دلالت مى‏كند بر آن كه نماز ظهر را بعد از يك ذراع به جا آوردن بهتر باشد خصوصا نسبت به نماز جماعت تا مؤمنان همگى از قضاى حاجت و وضو و نماز اوّابين فارغ شده باشند و دور نيست كه اولويت مخصوص نماز جماعت باشد چون احاديث بسيار وارد شده است در آن كه اول وقت افضل است الا به مقدارى كه از نوافل فارغ شود و دور نيست كه‏