لوامع صاحبقرانی جلد 3

و بصره كه بسيار عظيم بوده است كه آن را در جهاد صرف نمايند يا در راه خداى تعالى تصدق نمايند

(و قال الصّادق (صلوات اللَّه عليه) كان مسجد رسول اللَّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم) على عهده عند المنارة الّتى فى وسط المسجد و فوقها إلى القبلة نحوا من ثلثين ذراعا و عن يمينها و عن يسارها و خلفها نحوا من ذلك فتحرّ ذلك و ان استطعت ان يكون مصلّاك فيه فافعل فانّه صلّى فيه الف نبىّ و انّما سمّى الخيف لأنّه مرتفع عن الوادي و ما ارتفع عنه يسمّى خيفا)(1)

و بسند صحيح از آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) منقولست كه حضرت بابن عمار فرمودند كه نماز كن در منى در مسجد خيف و در زمان حضرت سيّد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) مسجد آن حضرت در منى از منارى بود كه در ميان مسجد است از طرف قبله قريب به سى ذرع و از دست راست و دست چپ و پشت سر نيز قريب به سى ذرع دست از مسجد بود پس تخمينا طول و عرض آن هر يك شصت ذرع زياده خواهد بود باد خال مناره كه سى ذرع ثياب باشد و نزديكست بمقدار مسجد مدينه مشرفه پس ظاهر شد كه آن چه زياده كرده‏اند داخل مسجد آن حضرت نيست و آيا حكم مسجد داشته باشد ظاهر اين خبر آنست كه مسجد نباشد اگر چه ممكن است كه مراد اين باشد كه آن ثواب عظيمى كه از جهة نماز و اذكار است مخصوص مسجد زمان آن حضرت باشد و زيادتى كه حادث شده است مسجد باشد و آن ثواب نداشته باشد بنا بر اين مشكل مى‏شود آن كه متعارف عامه شده است كه در اندرون آن مسجد قربانى بسيار مى‏كنند و چون ازاله نجاست از مسجد واجب است نهايت عسرت بهم مى‏رسد چنانكه اين بنده راشد و ليكن دو چيز سبب خلاصى شد يكى آن كه علما ذكر كرده‏اند كه جايز نيست احياء مشاعر عبادات مثل عرفات و