لوامع صاحبقرانی جلد 3

و در حديث قوى از حضرت سيّد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) منقولست كه هر كه مسجدى را بروبد حق سبحانه و تعالى بنويسد از جهة او بنده آزاد كردنى و اگر آن قدر چيزى بيرون برند كه اگر در چشم ريخته شود سبب آزار چشم باشد حق سبحانه و تعالى بنويسد از جهة او دو نصيب عظيم از رحمتش يعنى نعمت دنيا و آخرت.

(و قال الصّادق (صلوات اللَّه عليه) من مشى إلى المسجد لم يضع رجله على رطب و لا يابس الّا سبّح له إلى الارضين السّابعة)(1)

و بسند قوى كالصحيح منقولست از آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) كه فرمودند كه هر كه پياده بمسجد رود نگذارد پاى خود را برتر و خشكى يعنى بر هر چيزى مگر آن كه تسبيح كنند تا زمينهاى هفتم و ثواب آن تسبيحات از جهة او نوشته شود اگر مراد از هفت زمين هفت اقليم است مراد از زمينهاى هفتم شهرها و بقعهاى اقليم هفتم خواهد بود پس معنى آن چنين خواهد بود كه از اطراف او همه تسبيح كنند تا منتهاى زمينها و اگر هفت زمين طبقات باشد مانند آسمان چنانكه ظاهر اخبار است در اين صورت اجزاى طبقه هفتم خواهد بود كه پا بر آن گذاشته است تا مسجد و هر جا كه پا بر زمين گذارد از زير پاى او تا طبقه هفتم تسبيح گويند و در بعضى از نسخ مفرد واقع شده است و ظاهر تصحيح فضلاست چون اين خبر در جميع كتب حديث قديمه و حديثه إلى الارضين است بعنوان جمع بلى محتمل است كه را وى خوب ضبط نكرده باشد و ظاهر اين خبر مانند اخبار بسيار و آيات بى‏شمار دلالت مى‏كند بر آن كه زمين را شعور باشد و ما ندانيم.

(و قد اخرجت هذه الاخبار مسندة و ما رويت فى معناها فى كتاب فضل المساجد و حرمتها و ما جاء فيها)(2)

و بتحقيق كه بيرون آورده‏ام اين اخبار را با اسانيد آن و آن چه بمن رسيده است ازين باب از كتب‏