لوامع صاحبقرانی جلد 3

كه ميان جاده‏هاست باكى نيست و ظاهر مى‏شود از اخبار كه منع نماز در جاده به اعتبار تردد مردم است كه مصلّى مانع تردّد مارّه مى‏شود و ماره مانع حضور قلب مصلّى پس چون تردد غالبا در جاده مى‏شود مكروهست و در ما بين كراهتش كمتر است و بى‏كراهت نيست چون كاه هست كه چهارپا باردار است و اگر چه چهار پا بر جاده مى‏رود اما بارش محاذى ظواهر است و بر مصلى مى‏خورد و اين عبارت در حديث حسن كالصحيح حلبى بلفظ نهى وارد شده است و صدوق بعوض نهى لا يجوز گفته است.

و در حديث صحيح از محمد بن مسلم منقولست كه گفت سؤال كردم از نماز در سفر حضرت فرمودند كه نماز در جاده مكن از دست راست و چپ جاده نماز كن.

و در حديث موثق كالصحيح از حسن بن جهم منقولست كه حضرت ابو الحسن على بن موسى الرّضا (صلوات اللَّه عليهما) فرمودند كه هر راهى كه مردم در آنجا تردد كنند در آنجا نماز مكن عرض نمودم كه از جدت حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) بما روايت رسيده است كه در ما بين جادها نماز مى‏توان كرد حضرت فرمودند كه گاه هست در ظواهر نيز تردد مى‏كنند يا در جاده كه تردّد كنند بر كسى كه در ظواهر است خود را مى‏زنند و حضور قلب بهم نمى‏رسد عرض نمودم كه اگر خوف بر بار خود داشته باشد اگر در كنار رود حضرت فرمودند كه اگر خوف داشته باشد در ميان راه نماز كنند پس ظاهر شد كه بر ظواهر نيز كراهت دارد اگر چه در جاده كراهتش بيشتر است چنانكه در بيدا و ضجنان و غيرهما كه گذشت از حيثيت آن كه راهست كراهت دارد و از حيثيت آن كه مواضع غضب الهى است أشد كراهت است.

(و قال الرّضا صلوات عليه كلّ طريق يوطأ و يتطرّق كانت فيه‏