لوامع صاحبقرانی جلد 3

و بسند صحيح از ابن ابى عمير منقولست كه او از جمعى از فضلا اصحاب آن حضرت روايت كرده است از آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) كه فرمودند كه نماز مكن در پوست مرده اگر چه بند نعلين از آن پوست باشد و مبالغه هفتاد مرتبه دباغت از آن جهت است كه اكثر عامه پوست مرده را به دباغى پاك مى‏دانند و احاديث صحيحه بسيار از ائمه معصومين (صلوات اللَّه عليهم) منقولست بر رد ايشان.

و در حديث صحيح وارد شده است كه راوى از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) سؤال مى‏كند كه آيا منتفع مى‏توان شد به چيزى از حيوان مرده حضرت فرمودند كه نه راوى گفت كه عرض نمودم كه حديثى روايت مى‏كنند عامه كه حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) گذشتند به گوسفندى كه مرده بود و فرمودند كه چرا از پوست اين گوسفند منتفع نشدند هر گاه از گوشت اين منتفع نمى‏توانستند شد آيا اين حديث صحيح است حضرت فرمودند كه اين حكايت در ماده گوسفند سوده بنت زمعه وارد شد كه از جمله زنان حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) و آن گوسفند لاغر شده بود كه از گوشت آن منتفع نمى‏توانستند شد و گذاشتند تا مرد و از خانه بيرون انداختند حضرت فرمودند كه از پوست آن كه منتفع مى‏توانستند شد چرا گذاشتند تا بميرد يعنى مى‏بايست كه آن را بكشند و عامه غلط فهميده‏اند و احاديث در عدم جواز نماز در آن متواتر است و ليكن در نجاست صريح نيست و از حديث ابن ابى عمير ظاهر مى‏شود كه در ما لا يتم الصّلاة فيه از ميته نماز نمى‏توان كرد و اگر چه ممكن است كه در ما لا يتم الصلاة محمول بر كراهت باشد و آن كه واقع شده است كه از ميته منتفع نمى‏توان شد مراد از آن چيزيست كه حيات در آن حلول كرده باشد و آن چه حيات در آن حلول نكرده است ميته نيست و از آن منتفع‏