لوامع صاحبقرانی جلد 3

باشى و اگر ديدى خون را و زياده از مقدار درهم باشد و نشسته باشى و در آن جامه نماز بسيار كرده باشى اعاده كن هر نمازى را كه در اين جامه كرده باشى و خون مثل منى و بول نيست پس حضرت حرف منى را فرمودند و مبالغه بسيار در ازاله آن فرمودند چون اكثر عامه منى را پاك مى‏دانند و فرمودند كه ازاله منى يا حكم نجاست آن سخت‏تر از بول است و نيز فرمودند كه اگر منى را پيش از نماز به بينى يا بعد از نماز به بينى نمازها را اعاده مى‏كنى هر چه را با منى كرده باشد و اگر در جامه ملاحظه كرده باشى و نديده باشى و نماز كرده باشى اعاده بر تو لازم نيست و هم چنين است حكم بول.

و آن چه در اين حديث وارد است از ملاحظه و عدم آن در احاديث حسن كالصحيح و قوى كالصحيح چند نيز وارد شده است و دلالت مى‏كند بر آن كه اگر شخصى نجاست منى را فراموش كند نماز را اعاده مى‏كند در وقت و خارج و در خارج وقت را حمل بر استحباب مى‏بايد كرد چنانكه احاديث صحيحه گذشت بلكه در وقت نيز على الظاهر از اخبار صحيحه و دلالت مى‏كند بر آن كه جاهل نجاست منى اگر ملاحظه كرده باشد اعاده نمى‏بايد كرد در وقت و خارج و اگر ملاحظه نكرده باشد در هر دو صورت اعاده مى‏كند و اين اعاده نيز محمولست بر استحباب چنانكه گذشت احاديث صحيحه در عدم اعاده جاهل و اگر در وقت به بيند اعاده احوط است در همه نجاسات خصوصا در منى و بول و احوط آنست كه اگر ملاحظه نكرده باشد اعاده كند در وقت و خارج در منى و بول خصوصا هر گاه او را شكّى به همرسد در نجاست و ملاحظه نكرده باشد و اين در صورتيست كه غسل جنابت كرده باشد اما منى را رعايت نكرده باشد خصوصا در احتلام كه بسيار است كه بسيار جائى را نجس مى‏كند خصوصا هر گاه زير جامه نپوشيده باشد اما اگر محتلم شده باشد و غسل نكرده باشد