لوامع صاحبقرانی جلد 3

داشتند از پوشيدن پيراهنى كه سجاف آن ديبا باشد و كراهت داشتند از لباس حرير و جامه منقش و كراهت داشتند از بالش سرخ ميان زين و پالان و مى‏فرمودند كه بالش شيطان است يعنى شيطان از جهت متكبران اين را مستحسن ساخته است و ظاهر اين خبر منع از سجافست به قرينه ما بعد و ليكن علما كراهت اول را بمعنى خود گذاشته‏اند و هم چنين سيم و چهارم را و دويم را بمعنى حرمت حمل كرده‏اند تا جمع شود ميان اخبار.

(و روى عنه مسمع بن عبد الملك انّه قال لا باس ان ياخذ من ديباج الكعبة فيجعله غلاف مصحف او يجعله مصلّى يصلّى عليه)(1)

و مرويست بسند كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) كه فرمودند كه باكى نيست كه ديباى كعبه را اخذ نمايند و كيسه مصحف كنند يا جا نماز كنند و بر آن نماز كنند يعنى اصل نماز كردن خوبست اما مى‏بايد كه محل جبهه نباشد چنانكه خواهد آمد و اين حديث و صحيحه على بن جعفر دلالت مى‏كند بر آن كه بر بالاى حرير نماز مى‏توان كرد و قولى شده است بر عدم جواز و قايلش مجهولست و قولش ضعيف و احاديث جامه كعبه بعضى در كفن ميّت گذشت و بعضى در ابواب حج خواهد آمد و الحال جامه كعبه از حرير ديباست كه منقش است به آية الكرسى و غير آن و ظاهرا در زمان حضرات نيز چنين بوده است.

و در اخبار وارد شده است كه با آن نماز نمى‏توان كرد و ظاهرا به اعتبار آن كه حرير است حرامست و به اعتبار آن كه منقش است مكروهست و استعمالات ديگر ضرر ندارد و بهتر آنست كه تعظيما للكعبة مهما أمكن تعظيم آن بكنند و نجس نكنند و اگر نجس شود آب كشند و الحال مقرّر است كه باسم ثلثه آن را نجس مى‏كنند اگر ممكن باشد كه ازاله آن كنند بغير سوختن بهتر است و اگر