لوامع صاحبقرانی جلد 3

و طابق معرّب تا به است كه در آن ماهى و امثال آن بريان مى‏كنند و مى‏گفتند كه جايز نيست شخصى را كه عمامه بر سر داشته باشد آن كه نماز كند بى آن كه تحت الحنك داشته باشد و چون صدوق خبرى نيافته است كه دلالت بر اين معنى كند نسبت به مشايخ داده است ايشان چنين گفته‏اند و چون مشايخ البته به ايشان رسيده خواهد بود صدوق و ساير علما اعتماد كرده‏اند به گفته مشايخ ليكن ساير علما بر سبيل استحباب و ظاهر صدوق عدم جواز است يا اعم از كراهت و حرمت چون بسيار است كه عدم جواز را استعمال مى‏كنند در كراهت بلكه اگر حرمت ظاهر شود حرمت مشروطست نه آن كه حنك واجب باشد زيرا كه اگر كلاه در سر داشته باشند حنك در كار نيست و هم چنين اگر سر برهنه باشند كراهت ندارد اما اگر عمامه بر سر گذارند مى‏بايد حنك داشته باشد.

و شيخ بهاء الدين محمد رحمه اللَّه مى‏فرمودند كه دغدغه مى‏شود كه حنك در خصوص نماز تشريع باشد و ترك آن اولى است زيرا كه تقليد حرامست و دليلى بما نرسيده است و جمعى از علما ذكر كرده‏اند كه احاديث وارد شده است در استحباب عمامه مطلقا و وارد شده است ايضا كه هر كه عمامه بر سر گذارد مى‏بايد كه با حنك باشد در جميع اوقات و چون وقت نماز اشرف اوقاتست بنا بر اين در اين وقت نيز بايد كه با حنك باشد و شيخ ما جواب مى‏فرمودند كه ما نزاع نداريم در استحباب عمامه و حنك مطلق پس اگر كسى در اثناى نماز باين عنوان واقع سازد كه چون هميشه مستحب است من چنين مى‏كنم بد نيست اما آن كه منظور خصوص وقت نماز باشد تشريع است و بعضى گفته‏اند كه اخبار بسيار وارد شده است كه مستحب است نماز با عمامه و اخبار وارد شده است كه عمامه بى‏حنك مكروهست پس از اين دو مقدمه معلوم مى‏شود كه نماز بى حنك مكروه باشد و اين استدلال نيز مدخول است زيرا كه از اين‏