لوامع صاحبقرانی جلد 3

قريش را اختيار كرد و از يكى باز هر چه خواست كرد و شش يا هفت قرآن نوشت و به اطراف عالم فرستاد و فرمود كه هر قرآنى كه غير قرآن او باشد بسوزانند منقول است كه چهل هزار قرآن را سوختند.

و از آن جمله قرآن عبد اللَّه بن مسعود را طلبيد و او نمى‏داد كه من اين قرآن را مكرّر بر حضرت سيّد المرسلين خوانده‏ام تا او را آن قدر زدند كه فتق كرد و قرآن او را نيز گرفتند و سوختند، و در محضرى كه صحابه نوشتند و استفتاء نمودند كه شخصى كه اينها كند واجب القتل هست يكى از اعمال قبيحه‏اش سوختن قرآنها بود خصوصا قرآن ابن مسعود كه در صحاح ستّه احاديث بسيار در فضيلت او نقل كرده‏اند و اكثر قراء سند قرائت را بعبد اللَّه مى‏رسانند و همه فتوى دادند و او را كشتند و از جمله مفتيان قتل عايشه بود كه مكرّر مى‏گفت:

اقتلوا نعسلا [نعثلا] قتل اللَّه نعسلا [نعثلا]

و بعد از قتل دعوى خون او بر حضرت امير المؤمنين مى‏كرد و شانزده هزار نفس از صحابه را به كشتن داد.

و محتمل است كه مراد اين باشد كه ثوابش ثواب فريضه است يا نافله و محتملست كه مراد اين باشد كه از آيه وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ ظاهر شده است كه مواضع سبعه را بر زمين گذارند و از سنت آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) ظاهر شد كه مى‏بايد بر سنگ يا خاك يا نبات باشد و بنا بر اين وضع اول از قبيل وضع مساجد خواهد بود اگر چه بر ثوب باشد صادقست كه سر بر زمين گذاشته است و اين معنى به عبارت كلينى اقربست و على أيّ حال شك نيست در ميان خاصه و عامه كه حضرت سيّد المرسلين بر همه جا سجده نمى‏كرده‏اند و از برگ درخت خرما از جهت آن حضرت سجاده صغيره ساخته بودند كه با خود مى‏داشته‏اند از جهت محل سجده جبهه.

چنانكه در صحاح عامه منقولست از ميمونه زوجه حضرت سيّد المرسلين‏