لوامع صاحبقرانی جلد 3

امام حسين (صلوات اللَّه عليه) منوّر مى‏سازد زمين را تا هفت طبقه زمين يا تا طبقه هفتم و هفت زمين ممكن است كه اقاليم سبعه مراد باشد يعنى كل زمين يا تا آسمان ششم مراد باشد چنانكه گذشت در تفسير كلمات فرج و منور شدن زمين به بركت نور نماز كننده‏ايست كه سجده بر خاك آن حضرت كند و در باب زيارت آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) خواهد آمد كه تا پنج فرسخ حريم قبر است از هر طرفى و تا هشت فرسخ نيز روايت وارد شده است و چهار فرسخ نيز و ده ميل نيز و يك فرسخ نيز و هفتاد ذرع نيز و بيست و پنج ذرع نيز وارد شده است و محمولست بر مراتب فضل و هر چند نزديك‏تر است شرفش بيشتر است.

(و من كانت معه سبحة من طين قبر الحسين (صلوات اللَّه عليه) كتب مسبّحا و ان لم يسبّح بها)(1)

و هر كه با او باشد تسبيحى از گل قبر آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) او را مسبح مى‏نويسند اگر چه به آن تسبيح نكند و ظاهرا اين عبارت ماخوذ است از حديث صحيحى كه محمّد ابن قولويه روايت كرده است از محمد بن عبد اللَّه حميرى كه گفت عريضه به خدمت حضرت صاحب الامر نوشتم و اين عريضه مشتمل بوده بر مسايل بسيار از آن جمله عرض نمودم كه آيا جايز است كه كسى تسبيح كند به خاك قبر حضرت امام حسين (صلوات اللَّه عليه) و آيا در آن فضلى و ثوابى هست و ظاهرا دغدغه مى‏كرده است كه مبادا ترك ادب باشد پس ابن قولويه مى‏گويد كه حضرت جواب آن را نوشتند و من فرمان همايون آن حضرت را خواندم و از روى آن خط نوشتم و فرمودند كه در هيچ چيز تسبيح كردن بهتر از تسبيح كردن به خاك آن حضرت نيست.

و از آن جمله از فضل آن اينست كه اگر شخصى تسبيح گويد به آن و فراموش كند و تسبيح را گرداند همان ثواب تسبيح را در نامه عمل او مى‏نويسند هر چند تسبيح نكرده باشد و ظاهرا همين خبر باشد و ظاهرا مراد صدوق نيز همين است‏