لوامع صاحبقرانی جلد 3

تعالى وَ يَزِيدُهُمْ خُشُوعاً»)(1)

و در فقه رضوى (صلوات اللَّه عليه) مؤلّفها و در رساله علىّ بن بابويه مذكور است كه اگر در پيشانى تو دمّلى باشد كوى بكن در زمين يا خاكى كه بر آن سجده مى‏كنى و در وقت سجده دمّل را داخل آن كو كن تا اطراف دمل از پيشانى بر زمين يا خاك رسد و اگر در پيشانى علتى باشد كه هيچ جاى آن را بر زمين يا خاك رسد و اگر در پيشانى علتى باشد كه هيچ جاى آن را بر زمين نتوان گذاشتن پس سجده كن بر طرف راست پيشانى و اگر نتوانى سجده كن بر طرف چپ پيشانى و اگر نتوانى سجده كن بر پشت دستت و اگر نتوانى سجده كن بر ذقن زيرا كه حق سبحانه و تعالى در قرآن مجيد ياد كرده است جمعى را به آن كه ايشان سجده مى‏كردند به ذقن و فرموده است كه به درستى كه آن جماعتى كه عطا كرده‏ايم ايشان را علم به كتب متقدمه پيش از نزول قرآن از علماء يهود و نصارى هر گاه بر ايشان خوانده مى‏شود قرآن يا كتب سابقه به سجده مى‏افتند به ذقن و مى‏گويند الحال يا سابقا تنزيه مى‏كنيم پروردگار خود را از آن كه خلاف وعده كند يا مخالف حكمت فعلى از او صادر شود به درستى كه وعده كه حق سبحانه و تعالى فرموده است در انزال قرآن و بعثت پيغمبر آخر الزّمان هر آينه واقع شد يا خواهد شد و بر زمين مى‏افتند به ذقن و گريه مى‏كنند و خشوع ايشان زياده مى‏شود و چون مى‏بينند كه وعده الهى واقع شد يا چون تفكر مى‏نمايند در معانى قرآن و حقايق و معارف و اشارات و تنبيهات قرآن.

و على بن ابراهيم بسند حسن كالصحيح روايت كرده است از اسحاق بن عمار كه گفت به حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) عرض نمودم كه اگر شخصى در ميان هر دو چشم او زخمى باشد و نتواند كه سجده كند چه كند حضرت فرمودند كه قريب به موى سر را بر زمين گذارد و پس اگر نتواند برابر وى راست سجده كند و اگر نتواند برابر وى چپ سجده كند و اگر نتواند بر ذقن سجده كند