لوامع صاحبقرانی جلد 3

قبله مايى عن قريب در مذهب ما داخل خواهى شد و از اين سرزنش حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) بسيار مغموم شد كه مبادا جمعى از ضعفاء العقول از دين بر گردند چون پاره از شب گذشت حضرت از منزل بيرون آمدند و نظر به جانب آسمان مى‏كردند و در روايتى وارد شده است كه اين نظر كردن حسن طلبى بود چون شرم مى‏آمد آن حضرت را كه مبادا دعا كند و دعا مستجاب نشود و اين معنى نيز سبب افتتان مردم شود پس چون صبح شد نماز صبح را گذاردند و چون دو ركعت نماز ظهر را گذاردند جبرئيل (عليه السلام) آمد و اين آيه را آورد كه ترجمه‏اش اينست كه بتحقيق كه مى‏بينم كه روى خود را به جانب آسمان مى‏كنى مكرّر از جهت نزول وحى در تغيير قبله پس البته روى ترا خواهيم گردانيد بسوى قبله كه تو از آن خشنودى چون قبله حضرت ابراهيم است و آباى تو پس بگردان روى خود را به جانب مسجد الحرام الآية يعنى تا آخر آيه و ترجمه‏اش اينست كه هر جا كه باشيد روى خود را به جانب كعبه كنيد و اين خطابست مر امّت را كه متابعت آن حضرت كنند و مشهور است كه حضرت فرمودند كه قبله مسجد من محاذى ميزابست و اين جانبى بود متيقن و حكم امّت جانب مظنون شد و به درستى كه يهودان و نصارى مى‏دانند كه تحويل كعبه حق است از جانب پروردگار ايشان چون در كتب ايشان وصف و شمايل آن حضرت بود به آن كه آن حضرت تغيير قبله خواهد داد و مع هذا سرزنش تو مى‏كنند به آن كه اگر قبله اول حق بود چرا از آن بر گشتند و اگر بر باطل بود چرا در اين مدت بر آنجا نماز مى‏كردند و مى‏دانند كه حق سبحانه و تعالى را خانه نمى‏باشد و در مكانى نيست و اصل توجّه بقبله نيست مگر از روى تعبد و تغييرش نبود مگر از روى امتحان و افتتان مثل ساير تكاليف و بعد از آن تهديد ايشان فرمود كه حق سبحانه و تعالى غافل نيست از آن كه اينها مى‏كنند از افعال و اقوال‏